Droomde vannacht dat ik de hoofdrol in een stripverhaal had en met de teksten die zich in tekstballonnen uit mijn hersens ontsproten rond de aarde vloog.
Gedreven door fantasie.
Gedreven door fantasie.
De brakke geboortegrond van mijn stad ontstegen.
Vooralsnog met onbekende bestemming het luchtruim gekozen.
Ik vreesde de hoogte. Voelde me enorm opgelaten.
Wierp alle wereldse zaken, die mij eerder nog als ballast hadden geleken, van me af.
Met het hoofd in de wolken stormde mijn brein en waaide me alle kanten op.
Dacht aan Johnny van Doorn's 'De geest moet waaien'.
Mijn tocht voerde me over het Duitse laagland waar het in de vorige koude oorlog tot een treffen tussen de NATO en het Warschaupact had kunnen komen.
Zwaaide naar Nena die me met haar 99 luchtballonen rakelings passeerde.
Gelukkig had ik geen last van vliegschaamte.
Terwijl ik langs kustlijnen scheerde, gooide ik her en der zandzakken af in een poging de gevolgen van de zeespiegelstijging door klimaatverandering te compenseren.
Oversteeg de hoogste bergtoppen waarbij ik me afvroeg hoe lang het nog zou duren alvorens die zo afgesleten zouden zijn voordat ze onder zeeniveau zouden verdwijnen.
Zong zacht Bob Dylan's 'Blowing in the Wind'.
Zelfs Robert Allen Zimmerman wist het niet.
''How many years can a mountain exist. Before it’s washed to the sea?''
Bij het ochtendgloren daalde ik terug in het hemelbed waar mijn reis naar het einde van de nacht was begonnen.
Bedacht een titel voor het verhaal dat ik op 22 mei 2024 bij Kantlijn Live in Perdu zou kunnen voordragen.
Vrij naar 'À la recherche du temps perdu (Op zoek naar de verloren tijd)' van Marcel Proust:
Vooralsnog met onbekende bestemming het luchtruim gekozen.
Ik vreesde de hoogte. Voelde me enorm opgelaten.
Wierp alle wereldse zaken, die mij eerder nog als ballast hadden geleken, van me af.
Met het hoofd in de wolken stormde mijn brein en waaide me alle kanten op.
Dacht aan Johnny van Doorn's 'De geest moet waaien'.
Mijn tocht voerde me over het Duitse laagland waar het in de vorige koude oorlog tot een treffen tussen de NATO en het Warschaupact had kunnen komen.
Zwaaide naar Nena die me met haar 99 luchtballonen rakelings passeerde.
Gelukkig had ik geen last van vliegschaamte.
Terwijl ik langs kustlijnen scheerde, gooide ik her en der zandzakken af in een poging de gevolgen van de zeespiegelstijging door klimaatverandering te compenseren.
Oversteeg de hoogste bergtoppen waarbij ik me afvroeg hoe lang het nog zou duren alvorens die zo afgesleten zouden zijn voordat ze onder zeeniveau zouden verdwijnen.
Zong zacht Bob Dylan's 'Blowing in the Wind'.
Zelfs Robert Allen Zimmerman wist het niet.
''How many years can a mountain exist. Before it’s washed to the sea?''
Bij het ochtendgloren daalde ik terug in het hemelbed waar mijn reis naar het einde van de nacht was begonnen.
Bedacht een titel voor het verhaal dat ik op 22 mei 2024 bij Kantlijn Live in Perdu zou kunnen voordragen.
Vrij naar 'À la recherche du temps perdu (Op zoek naar de verloren tijd)' van Marcel Proust:
Onvoltooid vervlogen tijd
