Vrij reizen

Bij de halte Hugo de Grootplein stapte een oudere heer in tram 3.
Zijn vale, vermoeide gezichtsuitdrukking riep een sterk vermoeden aan decennia van tegenslagen op.
Het zou mij niet verbaasd hebben als hij onlangs uit een stoffige bundel met 'stukkies' van Simon Carmiggelt was gekropen.

De man vroeg de tramconducteur netjes of ''ie asjeblief een haltetje mee mog rije''.
Dat verzoek werd uiteraard ingewilligd.
Zulk een vriendelijk en beleefd geformuleerd rekest kan immers niemand weigeren.

Bij de volgende halte verliet de man de tram.
Ik zag hoe hij met twee volle plastic zakken naar de belenende bushalte stiefelde en daar op het bankje plaatsnam.
Wellicht wachtend op een bus waarmee ie weer ietsje dichter bij zijn uiteindelijke bestemming zou geraken.

Terwijl 'mijn' tram de hoek om reed, glimlachte ik hem na.
''Die komt er wel. Al is het niet vandaag, dan wel morgen.''

  Terug naar de thuispagina 

Het is gezien, het is niet onopgemerkt gebleven

December 1946. Een avond zoals alle avonden.

Het is al uren donker.
De 19-jarige Hendrika Johanna Matzen, later beter bekend geworden als Ma Hemelsoet uit de roman 'Seizoensgebonden' van George Bekker, staart uit het raam van Vechtstraat 2 drie hoog.
Aan de overkant van de Jozef Israëlskade zit een man op de eerste verdieping driftig te schrijven.
Hendrikje vraagt zich af wat de man daar toch altijd maar zit te schrijven.
Zou hij aan een roman werken?
De man legt zijn pen neder, grijpt naar zijn kruis, trekt zijn broek naar beneden en begint zijn ijdele delen te betasten.
Hendrikje slaakt een kreet. Ma Matzen snelt de huiskamer binnen.
''Zit je nou alweer naar die rare kerel aan de overkant te loeren?''
Hendrikje slaat haar ogen neer. Ma Matzen sluit de gordijnen en snauwt haar dochter richting slaapkamer.
''Naar bed jij!''
Opoe Matzen ontwaakt uit haar achtmaal daagse ouderdomsslaapje. Ze heeft dorst.
''Is er nog wat van die bessen–appeldrank?''
Hendrikje trekt zich mokkend terug in haar slaapvertrek.
''Als die man later een beroemde schrijver wordt, heb ik het zien gebeuren en is het tenminste niet onopgemerkt gebleven.''

Aan de overkant van de gracht stopt een veelbelovend schrijver zijn geslachtsdelen terug in zijn broek en herschrijft de eerste zin van wat ooit zijn debuut als romancier zal worden.

Het was nog donker, toen in de vroege morgen van de tweeëntwintigste december 1946 in onze stad, op de eerste verdieping van het huis Schilderskade 66, de held van deze geschiedenis, Frits van Egters, ontwaakte. 

 

 

  Terug naar de thuispagina 

 

Maania (Icarus2.0)

Toen in 2026 de Xplorer13 van XSpace van Leon Muggx op het maanoppervlak landde, leek er nog geen vuiltje aan de lucht.
Xtronout Rodgers plantte de vlag van XSpace en Muggx kondigde in een wereldwijde uitzending op XTV aan dat de exploitatie van de Maan spoedig van start zou kunnen gaan.
Ongekende hoeveelheden zeldzame grondstoffen lagen voor het oprapen.
Gereed om naar de Aarde te worden vervoerd.
Muggx zou iedereen rijk maken door de mogelijkheid Moonshares/Maandelen op de beurs aan te schaffen.

Van de aanvankelijke euforie, waarbij de prijs van de waardepapieren tot hemelhoge bedragen steeg, bleef weinig over toen de eerste retourvlucht met kostbare ertsen in botsing kwam met ruimtepuin.
Ironisch genoeg een fragment dat afkomstig was van een eerder verloren gegane satelliet van XSpace.
Dit bracht een kettingreactie teweeg.
Het eerste brokstuk caramboleerde tegen een volgende kunstmaan waarvan onderdelen weer een andere raakte.
Sindsdien was het voorlopig onmogelijk nog raketten te lanceren.

Het resultaat was een wereldwijde energiecrisis met alle financiële gevolgen van dien.
Menig maandeelhouder zat met de brokken en staarde bij kaarslicht naar de obligaties, die inmiddels minder waard waren dan een tulpenbol.
De slogan van Xspace: ''Maar wij hebben de maan!'', was onvoltooid verleden tijd. 

  

 

 

 

  Terug naar de thuispagina 

A2 + B2 = C2

Men vraagt mij wel eens hoe het mij lukt zoveel 'gedachtentreintjes' tegelijk te laten lopen.

Nou, behalve dat ik van nature over een redelijke hoeveelheid werkende hersencellen en een goed geheugen beschik, ben ik behept met een fikse vleug ADHD.

Maar er is meer.
Heb veel cyberpunk romans gelezen.

Vond het altijd al een prikkelende gedachte dat er in de toekomst een symbiotische relatie tussen mens en computer tot de realiteit zou kunnen ontstaan.
De vaccinaties tegen het covid-virus in de coronaperiode brachten me op het juiste idee.

Ik begon te informeren of het mogelijk was geheugenchips in mijn cerebellum (het onderdeel van het brein dat ook wel de kleine hersenen wordt genoemd) bij te laten plaatsen.
Een kliniek in Zuid-Ossetië bleek daartoe in staat te zijn en bereid mij, ongehinderd door in de Europese Unie geldende regels, als proefpersoon te behandelen.

Het resultaat mocht er zijn.
De geïntegreerde circuitjes op nanogrootte bleken compatibel met de humane cellen en de samenwerking werkt uitstekend.
Sindsdien functioneer ik voortreffelijk.
Heb een logaritme ontwikkeld om de lijst met Tweeps die ik mijn dagelijkse blogje #VerplichtNL cc te beheren.
Kan contactloos betalen en met het openbaar vervoer reizen.
Ontvang 103.009 radio- en televisiezenders. Heb YouTube, Google en Spotify.
Als ik een nieuw idee heb, open ik een vers tekstfile. Voor mijn administratie een spreadsheet.

Kortom. Ik ben nu zowel alfa als bèta en heb de volgende stelling ontwikkeld:
Een alfa in het kwadraat plus een bèta in het kwadraat is een creatieveling in het kwadraat.
A2 + B2 = C2

Eigenlijk zijn de enige nadelen dat ik vaak aan een oplader moet en af en toe een fax binnenkrijg en nog geen lichaamsholte heb waar een printer op kan worden aangesloten. 

 

 

  Terug naar de thuispagina 

 

 

 

In den Penitentiliteraire Inrichting

Geschreven naar aanleiding van de boekpresentatie van 'Een van ons' van Christine Otten.

Lieve Katrien,

Wat heb je een geweldig boek geschreven. Dat over gedetineerden. Je beweerde dat het fictief is.

Ja, maar het is zooo authentiek en herkenbaar.

Nou heb ik zelf nooit heel erg lang 'achter de deur' gezeten. In de tijd dat ik crack gebruikte wel een paar keer voor boetes. Wegens openbaar gebruik, wildplassen, niet in het bezit zijn en kunnen tonen van een identiteitsbewijs. Dat soort dingen.

Voordat ze je naar de Bijlmerbajes brachten, zat je dan soms een paar uur tot twee dagen op het hoofdbureau.

Heb er ook eens een weekend gezeten, omdat ik een onbeheerd achtergelaten rugtas, die al uren op De Munt stond niet meteen naar 'Gevonden Voorwerpen' had gebracht. Ik moest zo nodig eerst even kijken of er nog geld of zo in zat. Werd tweehonderd meter verderop klemgereden door een motoragent die me vroeg of het mijn tas was. Ik gaf het verkeerde antwoord. ''Ja hoor!'' Op de volgende vraag: ''Kunt u dan omschrijven wat er in de tas zit?'' had ik geen repliek. Erg stom!

Uiteindelijk werd geconstateerd dat de rugtas een paar dagen eerder door een andere onverlaat bij een party was gestolen. Mijn medeneming van het gevonden voorwerp was ook niet erg fraai. Maar dit feit werd geseponeerd. Ik kwam goed weg.

Heb dus ook wel eens een paar dagen en een midweek in de Penitentiaire Inrichting Amsterdam Over-Amstel doorgebracht. Later nog eens 11 dagen. In het weekend dat de realitysoap van de familie Ozzy Osbourne op MTV integraal werd herhaald. Leuk! Had nooit eerder de tijd gevonden om die serie te bekijken. Je kreeg er te eten en twee sigaretten bij het verlaten van de lift als je gelucht werd. Drie maal daags. De tijd verliep trager dan buiten. Je was blij dat je weer weg mocht.

De laatste keer dat ik werd aangehouden, kwam mijn zwager mijn boetes op bureau Lijnbaansgracht betalen. Het betekende voor mij het begin van het eind van een leven als harddrugsverslaafde. Nu bijna 12 jaar geleden.

Die voordracht van Kenneth Herdigein was echt geweldig! En ben het met Willem Anker volkomen eens dat er voor levenslang gestraften altijd hoop op vrijlating moet zijn. Getoetst door een onafhankelijke rechter met gedegen juridische kennis. Niet door een minister die tevens politicus is en naar de pijpen van de publieke opinie moet dansen, omdat de volgende verkiezingen altijd weer snel voor de deur staan.

En zeker geen door een niet democratisch gekozen majesteit verleende gunst, omdat hij of zij aftreedt of toevallig een kroonjaar qua het swaffelen van de scepter te vieren heeft.

In dit kader herinner ik me een anekdote over Koningin Juliana. Zij wilde ter gelegenheid van haar zeventigste verjaardag en aanstaande abdicatie een aantal gevangenen gratie laten verlenen. De toenmalige minister van Binnenlandse Zaken, Hans Wiegel, vond dit een minder goed idee. Hij stelde voor alle gevangenen een taart te geven met het opschrift: ''Nog vele jaren!'' Tssss...

Kenneth Herdigein, Willem Anker, Monique Schippers, Khalil, Chris Keulemans en Tina Krikke & Serena van der Gaast & King Westinga ontzettend bedankt voor een geweldige avond!

En Katrien ... om aan zo'n schrijfworkshop als jij in 'Een van ons' beschrijft te mogen deelnemen, zou je toch bijna een misdaad begaan.

Met een warme groet,

George

  Terug naar de thuispagina 

Eindmusical in pyjamabroek

Heb ooit in een pyjamabroek op een podium gestaan. In 1975. Bij de musical aan het eind van de lagere school. Groep acht heette toen nog de zesde klas. Een jaar eerder hadden wij, toen nog vijfde klassers, de generale repetitie van de opvoering van een stuk van Shakespeare door de leerlingen van een jaar dichter bij de brugklas mogen aanschouwen. Maar toen wij eenmaal op het hoogste niveau van de, wat nu de basisschool heet, mochten acteren, moest ineens alles anders. En aldus werd het een vertoning van een televisie-uitzending. Met een nieuwslezer in een kartonnen doos waar een vierkant gat uit was gesneden. De in die dagen zeer treurige kijkbuis voorstellend. En daarna kwam de reclame. Het voorlopige hoogtepunt van mijn carrière als acteur. Ik had al wat ervaring. Immers zes jaar eerder bij het afscheid van de kleuterschool dapper meegezongen met 'Ik ben met Cathootje naar de botermarkt geweest'. En zo stond ik daar op het podium in een gymzaal mijn tanden te poetsen. Weet echt niet meer of het een Prodent of Aquafresh tandpasta was die ik geacht werd te promoten. Maar ik stond daar wel mooi voor lul. In een pyjama. Niet met een bijrol in een gewaagde neoklassieke uitvoering van Richard III of zo. Nee, ik stond mijn tanden te poetsen. In een gymlokaal. Gekleed in een pyjama. Vindt u het gek dat ik in de rest van mijn leven nooit meer pyjama's heb gedragen.

 

 

 

 

  Terug naar de thuispagina