maandag 6 oktober 2014

Goodbye Daddy Cool

De telefoon maakt een rinkelend geluid. Murk geeft daar gehoor aan.
De beltoon blijkt door Maike Talsma vanuit het verre Fryslân in werking te zijn gesteld.
Murk heeft al in geen tijden contact met zijn vriendin uit het Noordelijkste gouw van Gedogia gehad en is blij haar weer eens te kunnen spreken.

Nadat Murk en Maike de obligate vragen over het welzijn van gemeenschappelijke
vrienden en kennissen hebben uitgewisseld, komt de progressie van de contemporaine
Gedogiaanse literatuur ter sprake.
''Hoe gaat het nou met je linkse hobby, lukt het nog een beetje met je boek? Ik heb al
maanden geen nieuwe hoofdstukken meer van je ontvangen.''
Murk verklaart dat hij weliswaar dag in dag uit driftig bezig is, maar dat het toch niet echt meevalt 'de Grote Gedogiaanse Roman van de eenentwintigste eeuw' te voltooien.
''Ach, 'Le Rouge et le Noir' van Stendahl en 'A la recherche du temps perdu' van Proust zijn
immers ook niet in een dag in Rome geschreven.''
Het gesprek kabbelt nog een tijdje heen en weer over de Noord- Zuidelijke telefoonlijn.

Maike beëindigt het gesprek met een laatste bellettriviale raadgeving.
''Man, je bent echt hartstikke goed in het op papier zetten van jouw blik op de actualiteit, er is niemand die dat zoals jij in het perspectief van dit tijdsgewricht kan zetten, daar moet je vooral mee doorgaan!''

Murk legt de hoorn neer, zet de radio aan en valt op hetzelfde moment weer met zijn neus in de boter van het heden. De reguliere uitzending op Radio Een wordt ruw onderbroken. Er is 'Brekend Nieuws!' Gebracht met een grafstem. Er moet bijkans wel iets vreselijks zijn gebeurd.
''Het is 10 uur 40. Bobby Farrell, de danser en zanger van Boney M is hedenochtend in zijn
hotelkamer in Sint-Petersburg overleden.''
Murk schrikt, hij wil eigenlijk niets liever dan zich subiet aan een kort, vlammend retrospectief over het leven, oeuvre en verscheiden van dit jaren '70 icoon gaan wijden.
Maar nadat de titel 'Goodbye Daddy Cool' is ingetikt, besluit hij dat het misschien toch maar beter is om door te gaan met het werken aan zijn 'Magnum Opus'. 'Seizoensgebonden' moet eerst af! Ooit. Voor eens en voor altijd. Voor de roem en de eeuwigheid. Zijn lezers kunnen niet wachten.

En ja, uiteraard ook voor I., een uitgesproken lezeres, die het werk van notoire auteurs altijd genadeloos afkraakt, omdat sommige gedeelten haar 'toch best wel' enigszins langdradig overkomen, wier kritische blik Murk immer in gedachten houdt als hij zijn boek op kwaliteit probeert te beoordelen.
''Als I. mijn leesvoer al niet vreet, wie dan nog wel?''

Murk ziet de volgende ontmoeting met 'hare critica' met lede ogen aan.
''Nee, dit keer zal hij I. wel met opgeheven hoofd tegemoet kunnen treden en melden dat zijn roman gereed is.''

De eenentwintigste eeuw sleept zich naar alle verwachtingen nog ruim acht decennia voort.
Maar je kunt eigenlijk toch nooit vroeg genoeg beginnen met het schrijven van het boek van het centennium.
''Dan houd je daarna tenminste nog wat tijd over om megalomaan te dromen over een volgend boek, de roman die het millennium zou kunnen gaan overleven.''
''En tja, wie kent over 100 jaar Bobby Farrell nou nog?'' 










Geen opmerkingen:

Een reactie posten