Lentebal hoofdstuk 12

-12-

Yurtta Sulh,Cihanda Sulh

Vrede in huis, vrede in de wereld.

Motto van Mustafa Kemal Atatürk (1881-1938) grondlegger van het moderne Turkije

Quel autrepays où lón puisse jouit d’une liberté si entière?

Welk ander land waar men van zo'n totale vrijheid kan genieten?

Tekst van de gevelsteen van het voormalige woonhuis aan de Westermarkt te Amsterdam

van filosoof en wiskundige René Descartes (1596- 1650)

Waar het goed is daar is het vaderland.

Desiderius Erasmus

Murk wordt wakker, zet de radio aan en wordt overspoeld door een tsunami aan politiek nieuws.
Balkenende wordt toch geen president van de Europese Unie. In zijn plaats is voor de Belgische kandidaat gekozen.
Neelie Kroes krijgt een nieuwe functie. Zij wordt vicevoorzitter van de Unie. Dit wordt door commentatoren als een goedmakertje voor de afwijzing van Balkenende gezien.
Er komen in het nieuwe Eurokabinet zeven vicepresidenten. Deskundigen menen dat Kroes de lichtste post krijgt. Daar spreekt men schande van, omdat zij als Eurocommissaris voor Mededinging ongeveer de enige was die haar werk naar behoren heeft verricht.

Murk klimt uit bed, loopt naar de keuken en bedenkt dat de nieuwe positie van Kroes, Eurocommissaris voor Digitale agenda, wel eens een stuk zwaarder zou kunnen zijn dan alle politicologen nu beweren, omdat informatie- en communicatietechnologie in de toekomst alleen maar belangrijker wordt.
Terwijl Murk zijn laptop aanzet en zijn eerste mok koffie inschenkt, golven de volgende berichten over hem heen.
Balkenende heeft meegedeeld dat de onderhandelingen over de vorming van het kabinet zijn vastgelopen, omdat er te weinig vertrouwen tussen de partijen blijkt te bestaan.
Er is inmiddels besloten om nieuwe verkiezingen te houden.
De verkiezingen voor de Tweede Kamer kunnen gelijk met die voor de Provinciale Staten en Eerste Kamer worden gehouden.
Rita Verdonk en Geert Wilders schreeuwen moord en brand. Ze noemen het een trucje van partijen die nog aan oude politiek doen. Een poging om het succes dat ze bij de vorige verkiezingen, nu ruim drie maanden geleden, hebben behaald weer teniet te doen.
Deze bewering zou volgens de nieuwslezer worden gestaafd door een opname, die een verslaggever met een verborgen camera van een gesprek heeft gemaakt dat tussen de onderhandelaars van de PvdA en VVD in een hotel plaatsvond.
Murk pakt nog een boterham en zet de televisie aan om te zien of de beeldregistratie van deze gebeurtenis wellicht in het journaal wordt vertoond.
De beelden zijn er. Maar erg wazig.
De tekst die de journaallezer hierbij van de autocue voorleest, is dat evenzo. Hij meldt dat er overleg tussen een aantal partijen is geweest tijdens een diner waar de onderhandelaars van Trots op Gedogia en de PVV niet voor waren uitgenodigd.
Een verslaggever, die voor het hotel zijn stand upje mag doen, spreekt smalend over een piesconferentie en een fraai voorbeeld van kleinste kamertjespolitiek. Hij roemt de inzet van de collega die de video van deze gebeurtenis heeft gemaakt.
Het doorslaggevende gesprek heeft klaarblijkelijk bij het urinoir van een herentoilet plaatsgegrepen en lijkt, gezien de hoek waaruit gefilmd is, gemaakt te zijn door iemand die zich in een toilethokje ophield en over de bovenkant van de afscheiding tussen deze ruimte en het vertrek waar de urinoirs en wastafels zich bevonden op het tafereel neerkeek.
Het journaal gaat verder met de berichtgeving over de aanstelling van de nieuwe EU-president. Volgens insiders is Herman van Rompuy best een hele leuke man voor een politicus.
De nieuwe president claimt een hekel aan werken te hebben en zich voornamelijk bezig te houden met het schrijven van gedichten.
Dit herinnert Murk eraan dat hij Karel Nooitgedacht alweer een tijd niet heeft gesproken. Hij neemt zich voor hem spoedig weer eens op te zoeken.
De nieuwslezer heeft nog meer berichten uit België. De opluchting, die bij Murk heerst over het feit dat de Europese Unie nu weer een nieuwe leider heeft en zal kunnen gaan opbloeien, wordt enigszins getemperd door de opmerking van de verslaggever in Brussel dat België wel opnieuw op zoek zal moeten gaan naar een nieuwe regeringsleider.
Er worden opnamen vertoond waarop te zien is hoe Franstalige en Nederlandstalige politici in de Kamer van Volksvertegenwoordigers, de Belgische Tweede Kamer, verbaal met elkaar op de vuist gaan.
Murk loopt naar de keuken om meer koffie te halen. Als hij terugkomt en ziet wat er op de televisie is, denkt hij eerst dat de Babylonische spraakverwarring zich inmiddels van het parlement naar de straat heeft verplaatst. Maar al snel blijkt dat de beelden van de straten van de Belgische hoofdstad bij een ander nieuwsitem behoren.
Naar aanleiding van rellen, die onlangs tussen hooligans, allochtonen en politie hebben plaatsgevonden, heeft deze ochtend spoedoverleg tussen de burgemeester van de deelgemeente Anderlecht, de zonechef van de lokale politie en het parket plaatsgevonden.
De politie zou zich in bepaalde wijken zelfs niet meer durven te vertonen, omdat er met AK 47's op hen wordt geschoten.
Eerder was al sprake van de verhuizing van een Franstalige hogeschool naar een veiliger plek ver buiten de stad, omdat studenten regelmatig door criminele bendes werden aangevallen en bedreigd.
Een woordvoerder van het Brusselse parket maakt na afloop van het beraad bekend dat er nultolerantie zal worden ingevoerd om de gewelddadigheden in de kiem te smoren.
Het journaal vervolgt met nieuws uit Italië. Het land is nog steeds in de ban van de discussie over het wel of niet verbieden van crucifixen in openbare scholen.
Een burgemeester van een klein stadje heeft een decreet uitgevaardigd. In alle klaslokalen en gemeentekantoren moet een kruisbeeld hangen.
De politie heeft geconstateerd dat in een school in alle klaslokalen en alle kantoren kruisbeelden hingen, behalve in de ruimte waarin de directrice resideert.
Zij blijft weigeren de opgelegde maatregel uit te voeren en heeft hiervoor een boete gekregen.
Het Europese Hof voor de Rechten van de Mens heeft eerder bepaald dat de traditionele kruisbeelden in Italiaanse klaslokalen een schending van het recht van de ouders is om hun kind volgens hun eigen overtuigingen op te voeden.
Premier Silvio Berlusconi heeft zich nu ook in de strijd gemengd. Hij heeft aangekondigd zich voorlopig niets aan te trekken van deze uitspraak en ertegen in beroep zal gaan.
Daarna is Zwitserland aan de beurt. Daar wordt het nieuws beheerst door een referendum over het wel of niet mogen bouwen van nieuwe minaretten.
Het volk heeft beslist dat er naast de huidige vier minaretten geen nieuwe mogen worden opgericht.
De populistische Zwitserse volkspartij heeft een mooi staaltje symboolpolitiek afgeleverd. Er mogen wel nieuwe moskeeën komen als die maar niet getooid worden met torentjes die het berglandschap nauwelijks waarneembaar maken.
Murk drinkt zuchtend zijn koffie, denkt na over de verandering van het politieke klimaat waardoor de wereld opwarmt en de vlam in de pan kan slaan.
''Dat krijg je er nu van als je dat soort dingen door het volk laat beslissen in plaats van werkelijke problemen door deskundigen te laten oplossen. Voltaire heeft niet voor niets gezegd dat opinie meer schade aanricht dan de pest of aardbevingen. Als je als partij overal tegen bent, is dat niet links of rechts maar werkt dat alleen maar averechts.''
Het journaal heeft ook nog een item uit eigen land. Er is een journalist voor het partijkantoor van de PVV gezet. Op het moment dat daarnaar wordt overgeschakeld, haast Geert Wilders zich naar buiten.
Hij heeft blijkbaar ook naar het nieuws zitten kijken en maakt alvast van de gelegenheid gebruik een aanloop naar de komende verkiezingsstrijd te nemen.
''Brussel, de hoofdstad van de EU, is een klassiek voorbeeld van de prachtige, maakbare, multiculturele samenleving bij ons om de hoek! Welk een schitterend vooruitzicht. Wie naar Anderlecht kijkt, ziet de glorieuze toekomst van Europa en Gedogia voor zich.''
Het journaal is afgelopen. Murk schakelt over naar een andere zender waar een herhaling van de talkshow van Pauw en Witteman van de vorige avond op het punt staat te beginnen. De recente politieke verwikkelingen blijken ook nu weer het leeuwendeel van de uitzending uit te maken.
Geert Wilders heeft tot nu toe steeds geweigerd om in dit programma te verschijnen, omdat hij het te links vindt.
Het feit dat zijn broer, die er een enigszins andere politieke mening op nahoudt, onlangs is uitgenodigd, zorgde er ook niet voor dat hij milder over het programma gestemd werd.
''Dit is journalistiek van het laagste allooi. Zie je de zus van Mariëtte Hamer daar al zitten?''
Maar zelfs als Geert Wilders niet in een programma komt opdraven, wordt er vaak volop over hem en zijn partij gesproken. Dit is ook deze keer het geval.
De gasten zijn schrijfster en cabaretière Nilgün Yerli, schrijver Kader Abdolah en zanger Herman van Veen.
De cabaretière is een paar jaar geleden, deels uit onvrede met de manier waarop de multiculturele samenleving zich in Gedogia ontwikkelde, in haar geboorteland Turkije gaan wonen, maar is nu terug en heeft een nieuw theaterprogramma gemaakt.
Zij liet Gedogia, het land waar ze getogen is en haar moederland noemt, achter. Uit liefde voor haar man, kind en Turkije. Het land waar ze geboren is maar nauwelijks kent, omdat zij het op jonge leeftijd verliet, en als haar vaderland beschouwd.
Yerli dacht in Turkije verlost te zijn van al het gezeur over moslims maar kwam tot de ontdekking dat daar in politieke discussies nog hardere teksten worden gebruikt.
Haar nieuwe cabaretvoorstelling heet De adem van Eva. Aan de hand van het Dagboek van Adam en Eva, een serie verhalen van Mark Twain, probeert zij met frisse blik naar de wereld te kijken.
Alsof ze daar voor het eerst op rondloopt. Zoals de eerste mensen in een wereld, die ze niet kenden, neergezet waar ze alles nog moesten ontdekken.
Ze vraagt zich af wat voor wereld ieder van ons zou scheppen als hij of zij helemaal opnieuw kon beginnen. Zoals zij een aantal keren in een ander land van voren af aan is begonnen.
Yerli vertelt dat haar achternaam ‘‘van hier’’ betekent. Een toepasselijke naam voor iemand die zich overal thuis voelt waar mensen niet bekrompen denken. Ze legt uit hoe ze over landen en nationaliteiten denkt.
''Emoties hebben geen nationaliteit. Grenzen zijn door gekken aangelegd. Ze hebben het steeds over mijn wortels. Maar wortels zijn alleen goed voor in de stamppot.''
Nilgün vertelt welke merkwaardige reacties zij op haar nieuwe theaterprogramma heeft mogen ontvangen.
Ze ontving mailtjes waarin zij erop werd gewezen dat de naam van de eerste mens op aarde met twee ‘‘a's’’ geschreven diende te worden. Men dacht dat ze, omdat ze van Turkse afkomst was, wel een spelfout zou hebben gemaakt en als niet-christen niet zou weten wie Adam was.
Er werd ook gevraagd waarom ze in vredesnaam een stuk van Mark Twain had gebruikt en niet gewoon over problemen tussen Turken en Nederlanders schreef.
Yerli wijdt uit over een man die haar jaren geleden een nare brief stuurde waarin ze een vuile Turk werd genoemd. Dat ze daarop had gereageerd met een lief antwoord. Zij had hierbij een aantal van haar boeken meegezonden.
De man stuurde de boeken terug met de mededeling: ''Ik neem nooit iets van buitenlanders aan!''
Na een aantal brieven heen en weer kwam de reden voor de haat, die de man tegen buitenlanders koesterde, aan het licht. Hij had als kind in de Tweede Wereldoorlog een chocolaatje van een mof, die later zijn hele familie had afgemaakt, aangenomen.
Toen Yerli hem vervolgens een doos chocolade stuurde, hoorde zij er een aantal jaren niets meer van en kreeg toen te horen dat de man voor het eerst in het buitenland, in Turkije, was geweest en had ontdekt dat daar toch heel aardige mensen wonen.
Murk herinnert zich een ander verhaal dat hij Nilgün eens in een radioprogramma heeft horen vertellen.
Als klein meisje was zij de enige allochtoon op een school in Fryslân en werd voor vieze Turk uitgemaakt.
Ondanks deze bejegening nodigde ze al haar klasgenoten uit voor haar verjaardag.
Nadat ze een tijd had zitten wachten, ging de bel. Haar moeder riep opgetogen: ''Zie je wel, daar zal je ze hebben!'' Het enthousiasme bleek onterecht. Er stond een groep kinderen voor de deur, die in het kader van de viering van Sint-Maarten snoep kwamen vragen.Daarna vertelt Nilgun over haar plan om Geert Wilders onder bloemen, begeleid met gedichten en liefdesbrieven die moslimstudenten onlangs hebben geschreven, te bedelven.
De volgende dag zal ze naar de hofstad afreizen om ze aan de parlementariër te gaan aanbieden.
''Ik geloof heilig in de kracht van liefde. Dat heb ik van mijn moeder. Zij drukte mij op mijn hart dat het niets oplevert als je iemand haat. Dat je dan alleen meer haatgevoelen bij een ander oproept.
Empathie kan veranderen in sympathie en uiteindelijk zelfs in liefde. Diep van binnen hunkeren we allemaal naar liefde en met Geert Wilders is het niet anders. Als iedereen van hem gaat houden, verandert er misschien iets in zijn opstelling. Dan zal hij misschien ook bereid zijn het debat aan te gaan met de studenten die deze prachtige brieven voor hem hebben geschreven.''
Yerli ergert zich groen en geel aan de beeldvorming rond moslims in Gedogia en wil met dit vertederingsoffensief de welwillenden onder hen een hart onder de riem steken.
''Er wordt gedaan alsof alle moslims gek of dom zijn. Ik zal niet ontkennen dat er een kleine groep mensen is met radicale opvattingen. Maar nu wordt iedere moslim als gevaarlijk bestempeld. Het vervelende is dat je er op den duur ook daadwerkelijk agressief van wordt. Actie roept nu eenmaal reactie op. Ik hoop dat mijn actie een liefdevolle reactie uitlokt. Ik wil Geert Wilders laten weten dat ik met hem meevoel. Dat ik begrijp dat hij zich in een positie heeft gemanoeuvreerd waarin hij moet provoceren om te blijven bestaan. De man is totaal verhard in zijn standpunten. Maar misschien roept liefde de zachtheid in hem wel weer op.''

Murk vindt Nilgün ook erg lief, maar wel een beetje naïef. Ze heeft wel gelijk. Iemand die aangevallen wordt, verhardt vaak in zijn standpunten, maar hij schat de kans dat Wilders door deze actie weer zal ontdooien heel erg laag in.

Het ligt voor de hand dat de cabaretière dat zelf ook inziet. En, ja hoor, zij vervolgt met te vertellen dat zij beseft dat zij beroep doet op zachte krachten in een hard klimaat.
''De vrijheid van meningsuiting wordt tegenwoordig vertaald in zo hard mogelijk tegen elkaar schreeuwen. Als je maar bereid bent om te slaan, te schoppen en te schelden, heb je lef en pit. Als je, zoals Job Cohen, een beroep doet op fatsoen, wordt je als een softie weggezet.''

De tweede gast, Kader Abdolah, schuift aan de tafel van Pauw en Witteman aan om te vertellen over het bezoek dat hij onlangs aan Paus Benedictus XVI heeft gebracht.

Kader Abdolah is het pseudoniem van de uit Iran afkomstige schrijver Hossein Sadjadi Ghaemmaghami Farahani. Zijn pseudoniem nam hij aan als eerbetoon aan twee studiegenoten, die door de overheid van de Islamitische Republiek Iran zijn geëxecuteerde: Kader en Abdolah.

Hij ontvluchtte zijn vaderland na de islamitische revolutie en maakte zich de Nederlandse taal snel eigen door alles van Jip en Janneke van Annie M.G. Schmidt tot Jan Wolkers te lezen. Uiteindelijk werd zijn boek Het huis van de moskee verkozen tot het op een na beste Nederlandstalige boek.

Abdolah geeft een mooi geromantiseerd verslag van zijn bezoek aan de leider van de Rooms-Katholieke Kerk. Hij beweert dat deze zijn boeken heeft gelezen. Het is absoluut niet duidelijk of dit ook werkelijk zo is.

Murk is benieuwd of Kader ooit nog over zijn audiëntie bij Benedictus zal gaan schrijven en verheugt zich bij voorbaat al op het moment dat hij dat zal kunnen gaan lezen.

De laatste gast, multitalent Herman van Veen, voegt zich bij het gezelschap om te vertellen wat hem de laatste dagen is overkomen.
''Ik ben bedreigd door aanhangers van de Partij voor de Vrijheid.''
Van Veen vertelt dat hij zo onhandig is geweest de organisatiestructuur van de beweging waarvan de heer Geert Wilders leider is in een kranteninterview met die van een andere beweging, die kort na zijn geboorte is opgeheven, te vergelijken.
Naar aanleiding hiervan ontving Van Veen een stroom hatemails en heeft hij inmiddels politiebescherming gekregen.
Het is merkwaardig te horen dat een zachtaardige man zoals Van Veen, die van zijn recht op vrijheid van meningsuiting gebruikmaakt, hierdoor gewelddadig gedrag bij adepten van een partij, die deze vrijheid hoog in het vaandel zegt te voeren, oproept.

Herman van Veen kan in de ogen en oren van Murk bijna niets verkeerd doen.
Hij ergert zich zelfs niet als hij hem voor de zoveelste keer op een dag in een reclamespotje op de nationale nieuwszender hoort vertellen dat de kans om dementie te krijgen een op vijf is.
Hij haalt er gewoon zijn schouders over op en bedenkt lachend dat het te vaak herhalen van dezelfde mededeling op zich al gezien kan worden als een begin van dit geestelijke aftakelingsproces.

Murk denkt terug aan de keer dat hij op een avond de laatste trein uit Udrecht had gemist en hierdoor genoodzaakt was de tijd tot het ochtendgloren in allerlei horecagelegenheden te verbeiden.

Hij had de hem aldaar geboden gastvrijheid beloond door in ruime mate bestellingen van een zekere licht alcoholische drank te plaatsen.
Daar Murk het altijd erg zonde vindt bier te laten verschralen en hij in de voor hem vreemde stad nog maar weinig vrienden had gemaakt aan wie hij kon uitdelen, had hij het grootste deel zelf moeten opdrinken.
Na het bezoek aan een aantal kroegen was Murk uiteindelijk, enigszins aangeschoten, in een café aan 't ouwe grachie, waar men slechts platen van Herman van Veen bleek te draaien, beland.
Hij was inmiddels tot de ontdekking gekomen dat het repertoire van de zoetgevooisde bard na inname van een paar glazen, zelfs als je ze die nacht voor de derde keer hoort, best om aan te horen was en deed na nog eens twee of vijf glazen, het kunnen er ook drie zijn geweest, volop mee aan het luid meeblèren van de teksten.
Sindsdien heeft Murk de goede gewoonte om zijn vrienden op het bankje voor de Vondelkerk in de hoofdstad met enige regelmaat te verblijden door de Udrechtse zanger te imiteren.
Vooral het, in duet met Eddy, tegen de gevels laten caramboleren van de strofe ‘‘fiedefiedefiets’’ van het prachtlied Hé kleine meid op je kinderfiets maakte altijd veel indruk.

Ondertussen zijn Nilgün Yerli en Herman van Veen op de televisie druk aan het vergelijken welke reacties zij via de elektronische post hebben binnengekregen.

Een van de mensen die de vrijheid nam om zich in een mail te uiten, vond dat de cabaretière de bloemen, die zij aan zijn geliefde partijleider wilde aanbieden, ergens in moest steken waar ze volgens Murk pas na een zeer complexe operatie weer uit te voorschijn zouden komen.
De man bediende zich hierbij van een als literair bedoelde tekst minder geschikt taalgebruik. Laten we hier maar volstaan met de melding dat er geen woord Turks bij zat.Het programma is afgelopen. Murk zet de zender, die de hele dag door nieuws blijft brengen, weer aan om te kijken of er nog iets is gebeurd.
De bijeenkomst van de partijen SP, PvdA, CDA, VVD en GroenLinks, die de vorige dag in het hotel plaatsvond, heeft inmiddels een naam gekregen. Het wordt Pact van Dokkum, naar de stad waar de gesprekken hebben plaatsvonden, genoemd.
De politiek leider van Trots op Gedogia mag nogmaals uitleggen dat zij het niet leuk vindt dat de vijf partijen zijn gaan onderhandelen en dat zij hiermee een cordon sanitaire hebben opgericht tegen haar partij en de PVV .
Het woord sanitair triggert de interviewer. Hij vraagt of de politica wellicht aanwezig had willen zijn bij het gesprek dat in het herentoilet had plaatsgevonden.
Rita lacht, maar haar gezicht vertrekt meteen weer, en ze antwoordt met een vaak gebruikt citaat van een vergeten 18e eeuwse dichter.
'Ze dronken een glas, deden een plas en alles bleef zoals het was.''

Spotdicht: De vergadering van de Staten van Hollandt

Sij comen bij paren,
Om te vergaren,
In den Haegh.
Sij sijn ’er so graegh.
Sij drinken een glas,
Sij pissen een plas
En laten de saak soo als hij was.
Sondaghs absent,
Maandaghs in ’t Logement,
Dinghsdags present
Woensdaghs compleet
Donderdaghs niet gereet,
Vrijdaghs niets gedaan,
Saterdagh na huijs gegaan.

Bron: Tweede Vervolg van de Latijnsche en Nederduitsche Keurdichten,

bijeen verzameld door de liefhebberen der oude Hollandsche Vrijheit uit 1728

Murk is op een idee gebracht, brengt een kort bezoek aan het het toilet en vervolgt zijn weg naar de keuken om een glas sap en een middagboterham te pakken.
Op het moment dat Murk weer in de huiskamer is, besteedt het journaal aandacht aan het aanbieden van de bloemen en gedichten aan Geert Wilders door Nilgün Yerli.
De PVV-leider staat de pers te woord bovenaan de roltrap van het Tweede Kamergebouw. Hij verklaart dat hij niet op dit soort acties zit te wachten en dat hij zal weigeren de bloemen in ontvangst te nemen.
''Laat haar die bloemen maar naar een verzorgingshuis brengen of zo.''
Yerli wordt op het Spui bij de ingang van het binnenhof geïnterviewd. Ze wordt geconfronteerd met de uitspraak van Wilders en vertelt dat ze toch doorgaat met haar poging.
''Er komt zo een vrachtwagen die de bloemen en brieven bij de Kamer zal bezorgen.''
Het journaal is bijna afgelopen. Er wordt gemeld dat de aflevering van de bloemen ongetwijfeld in een volgende uitzending te zien zal zijn.
Murk zet de televisie uit en de radio aan.
Hij gaat achter zijn laptop zitten om verder te schrijven aan zijn roman.
Het lukt hem niet erg om zich te concentreren, omdat er op de radio weer breaking nieuws over de afgifte van de bloemen bij de de Tweede Kamer is.
De journalist ter plaatse doet live verslag van de aankomst van de vrachtwagen en het uitstappen van de bestuurder.
Hij probeert de man nog wel een uitspraak te ontlokken, maar die wordt hiervan weerhouden door een aantal leden van de bewakingsdienst van het hart van de Gedogiaanse democratie.
De verbinding met Warmendam valt even weg. Dan klinkt het geluid van een motor die naar een hoger toerental overgaat, gevolgd door rennende voetstappen en een hijgende stem, die meldt dat de vrachtwagen het Binnenhof inmiddels weer heeft verlaten en nu op weg is naar een andere locatie om de bloemen af te leveren.
Na een kwartiertje, waarin de verslaggever telkens even kortademig vertelt hoe zijn achtervolging verloopt, is het Murk en de andere luisteraars, die ongetwijfeld ook aan hun toestel gekluisterd zitten om dit hoogtepunt in de moderne geschiedenis van de live-reportages tot zich te laten komen, eindelijk duidelijk wat er precies aan de hand is.
Rita Verdonk heeft aangeboden uit naam van alle democratische krachten in het parlement van Gedogia de bloemen en geschreven bijlagen in ontvangst te nemen.
Eerst zou dit voor het gebouw van de Stichting Koninklijke Geschenken aan het Noordeinde plaatsvinden. Na overleg tussen de begeleidende politiepatrouille en het hoofd van de Binnenlandse Veiligheidsdienst is ervoor gekozen het op de Plaats, bij het standbeeld van Johan de Witt, te doen.
De journalist vertelt heel beeldend hoe het Groene Zoodje in een bloemenzee is veranderd en geeft Verdonk volop de gelegenheid te vertellen hoe belangrijk deze gebeurtenis voor de democratie is.
Murk vindt dat men honderd bloemen moet kunnen laten bloeien en is erg blij dat de bloemen nu uiteindelijk toch nog zo'n goede bestemming hebben gekregen.
Zelf heeft hij ze ook niet graag in zijn huis. Hij ziet liever dat ze aan de andere kant van de heuvel groeien, waar het gras ook nog eens een stuk groener is.
Rozen die hem worden aangeboden, zijn hem dan ook meestal een doorn in het oog.
Hij herinnert zich de keer dat hij net verhuisd was, zijn nieuwe buren voor de deur stonden en hem bij deze gelegenheid een fikse bos van die gekleurde, plantaardige voortplantingsorganen in de handen wilden stoppen.
De geschrokken blik van Murk gaf aanleiding de vraag te stellen of hij soms niet van bloemen hield.
Botte antwoorden ontglippen een mens altijd te snel.
''Nee, eigenlijk houd ik nooit van bloemen.''
De oorzaak van zijn aversie tegen de geurende omhulsels van de reproductieve delen van botanische organismen moet waarschijnlijk in zijn vroege jeugd worden gevonden.
Toen Murk op vierjarige leeftijd de tweede prijs in een kleurwedstrijd van een warenhuis won, ging hij samen met moeder zijn beloning incasseren. De prijs bleek tot zijn ontsteltenis geen speelgoed. Hem werd een cyclaam overhandigd.
Het feit dat hij in een latere levensfase, tijdens een nacht waarop te veel was gedronken ook nog eens de vergissing heeft begaan zich over te laten halen een tatoeage van een egelantier op zijn lichaam te laten aanbrengen, heeft er voor gezorgd dat dit jeugdtrauma nog schrijnender in zijn ziel is achtergebleven.

Murk schrijft nog een paar uur door en begint daarna aan het bereiden van de avondmaaltijd. Hij wil op tijd zijn om met het bord op schoot naar de uitzending van Dit was de Dag die is Geweest te kijken.

Het programma opent met beelden van de onthulling van een beeldje dat van Geert Wilders in zeep is vervaardigd.
De maakster, Ineke Kanters, noemt het beeld met de titel De tijd lost alles op een ludieke actie.
''Hij heeft niet voor niets het formaat van een tuinkabouter! De smeltende zeepsculptuur moet verbeelden dat de invloed van Wilders met de tijd kleiner zal worden.''
Daarna komt de receptioniste van het Tweede Kamergebouw over de mislukte poging Geert Wilders bloemen en gedichten aan te bieden, vertellen.
''Ja, ik had dus de instructie gekregen om alle aangeboden bloemen terug te sturen.''
De vrouw vertelt vervolgens dat ze ook een grote bos rode rozen die voor een ander Kamerlid, waarvan ze wegens haar beroepsgeheim de naam niet van wil onthullen, bestemd waren ook weer door de bezorger heeft laten meenemen. Het lukt Murk minstens een kwartier niet een hap door zijn keel te krijgen, omdat hij heel hard moet lachen.
De hoofdmoot van de uitzending bestaat uit een analyse, die een socioloog heeft gemaakt, van de manier waarop Geert Wilders gebruikmaakt van de schijnbare tegenstelling die zou bestaan tussen mensen wiens ouders of grootouders elders zijn geboren en degenen van wie de voorouders al generaties lang in Gedogia wonen.
Een bekende Nederlandse komiek, die deze dag de positie van sidekick van de vaste presentator mag vervullen, zorgt af en toe voor een korte kwinkslag om te voorkomen dat er kijkers onverhoopt naar een andere zender zappen, omdat het betoog van de deskundige wel erg langdradig wordt.
''Er is in feite dus geen verschil tussen ons soort mensen en dat soort mensen.''
Er ontstaat een discussie over het gebruik van het woord allochtoon.
De socioloog stelt dat dit woord merkwaardig genoeg bijna nooit wordt gebruikt voor immigranten die uit Europese landen afkomstig zijn.
De presentator memoreert dat een minister onlangs heeft voorgesteld de mensen uit een ander land dan maar nieuwe Gedogianen te noemen.
De komiek vindt dat een verwarrende term, omdat pasgeborenen ook nieuw genoemd kunnen worden.
Hierop reageert de socioloog door zich hardop af te vragen hoeveel generaties je allochtoon of nieuw blijft.
De presentator krijgt door zijn oortje, een microfoontje dat onder zijn wilde haarbos is verborgen, aanwijzingen van de redactie van het programma over de volgende opmerking, die hij zou kunnen maken om de leiding in het gesprek te behouden.
Hij brengt te berde dat het PVV Kamerlid Sietse Fritsma heeft voorgesteld een naam te verzinnen die alleen voor mensen met een verblijfsvergunning gebruikt wordt.
De komiek heeft ook nog wel een paar ideeën.
''Medelanders met of zonder status. Westergasten en Noorderlingen in tegenstelling tot Oosterlingen en Zuidersnuiters. Binnenlanders met een land van afkomst. Ingeburgerd of ongeburgerd.''
Voordat de professionele grappenmaker de uitzending geheel kan overnemen, kondigt de presentator een filmpje aan van een kinderkoor dat ruim zestien jaar geleden een lied heeft gezongen waar een ander lid van de PVV-fractie onlangs erg boos over is geworden.
''Tweede Kamerlid Martin Bosma heeft over de inhoud van dit lied Kamervragen aan de minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap gesteld. Het is volgens Bosma de derde keer in korte tijd dat door de publieke omroep islamitische propaganda wordt bedreven, die op kinderen is gericht. Hij beweert dat er wel 27 keer ‘‘Allah Akbar, Allah is groot’’, de veroveringskreet van de jihad, wordt gezongen.''
Het filmpje duurt slechts twintig seconden. Daarna krijgt de talkshowhost de kans nog twee andere voorbeelden op te sommen van de ongehoorde beïnvloeding van de jeugd, die Bosma meent te hebben gevonden.
''In een peuterprogramma van Teleac vertelt Koning Koos over het Suikerfeest en in Koekeloere, eveneens van Teleac, wordt uitgelegd hoe kinderen tijdens de Ramadan moeten vasten.''
Daarna kondigt de presentator het fragment van een actualiteitenprogramma aan waarin Bosma heeft vertelt wat hij de minister zal gaan vragen.
''Daar hebben we uiteraard ook beelden van. Laten we even kijken.''
Bosma legt omstandig uit wat er volgens hem allemaal mis is aan de kinderliedjes in programma's, die door de linkse kerk gesubsidieerde omroep worden gezongen.
''Wij Gedogianen worden op deze manier vernederd. Wij moeten het islamitisch imperialisme accepteren en ons er weerloos tegenover opstellen. Dat is de boodschap die de staatsomroep ons voortdurend door de strot duwt. De multiculturalisten kennen geen enkele schaamte meer. Het multiculturele geloof is in de samenleving op sterven na dood. Maar op de publieke televisie is het, gesubsidieerd en wel, nog springlevend.''
Het programma is bijna ten einde. De talkshowhost begint aan zijn afkondiging. Daaroverheen klinkt het gewraakte lied van Kinderen voor Kinderen nogmaals.
Nadat er twintig seconden van Baklava of rijstevla door de studio heeft geschald, kopt de professionele grappenmaker nog even een laatste grap in.
''Volgens mij zat er in De Fabeltjeskrant ook al een foute moslim: Lowieke de Vos. Die riep steeds hadjikidee en had het over smikkelen en smullen. Dat ging dus vast over het offerfeest aan het eind van de Hadj.''
Murk denkt lachend terug aan de opmerkingen die Henk Westbroek onlangs in zijn radiocolumn over boodschappen, die in songs verborgen zouden zitten, heeft gemaakt.
''Als je All You Need Is Love van de Beatles achterstevoren afspeelt, krijg je een oproep om pygmeeën te killen. Maar ja, dan zijn alle liedjes met lalalalala ook verdacht. Draai ze maar eens om, dan krijg je Allah Allah Allah.''
Tijdens de reclameboodschappen warmt Murk zijn eten snel op in de magnetron.
Hij is net op tijd terug voor het volgende programma. Een documentaire die Louis Theroux in Zuid-Afrika heeft gemaakt.
Theroux heeft in Johannesburg gefilmd. Het werpt een blik op allerlei militante organisaties, die het gezagsvacuüm zijn gaan vullen nadat de politie de criminaliteit niet in de hand kon houden.
Het verschil tussen de goeden en de kwaden is flinterdun. Ze gebruiken dezelfde methoden voor hun eigen doel. Milities beschermen stadswijken, slaan rovers half dood en laten ze dan achter voor de politie. Omdat ze niet zijn ingehuurd om tegen drugsdealers op te treden, worden die met rust gelaten. Gangs exploiteren flatgebouwen, die ze op de vorige bezitter hebben veroverd, tot zij er op hun beurt door een andere bende, die door de rechtmatige eigenaar of een andere belangstellende is ingehuurd, ook weer worden uitgejaagd .
Theroux loopt met de voorman van een militie door een donkere straat en vraagt of het daar gevaarlijk is. De leider verklaart dat hij voor zichzelf niet bang is, maar dat ze toch maar beter in beweging kunnen blijven, omdat er wel eens van de daken op blanke documentairemakers geschoten kan worden.

De camera moet uit als de hoofdman even iemand in elkaar gaat slaan. Hij zit nog net in een proefperiode van vijf jaar waarin justitie niet moet kunnen bewijzen dat hij geweld heeft gebruikt, omdat hij anders een voorwaardelijke straf alsnog moet uitzitten.
Op het hoogtepunt van de excursie betreden ze een gekaapte flat waar de elektriciteit is afgesloten.
De militiechef gaat liever niet mee, omdat hij de kans dat ze in het donker beschoten worden door een bewoner, die zich in zijn privacy aangetast voelt, toch net iets te groot vindt.
Het einde van de rondleiding is een ontmoeting met een groepje gangstas. Zij laten openlijk hun wapens voor de camera zien en vertellen over berovingen, die ze hiermee gepleegd hebben.
Murk zit de hele tijd te wachten op het moment dat de cameraploeg hun apparatuur zal moeten afstaan. Maar dit gebeurt niet. Waarschijnlijk heeft de producent het risico afgekocht.
Het programma is afgelopen.
Murk zapt door en valt midden in een programma waarin de wonderen der natuur worden vertoond.
In een filmpje is mooi te zien hoe een bepaalde hagedissensoort versneld is geëvolueerd. De soort heeft extra lange poten gekregen, omdat zij constant door colonnes rode steekmieren wordt belaagd.
Murk bedenkt dat het mooi aansluit bij de docu van Theroux, die hij net aanschouwd heeft. De mensen in de townships hebben zich ook aardig aan hun leefomgeving weten aan te passen.
De rest van het programma ontgaat Murk grotendeels, omdat hij half begint weg te soezen, tegelijkertijd alles dat hij de hele dag in zich heeft opgenomen overpeinst en in een breder perspectief in zijn hersenpan probeert op te slaan.
''Die broer van Geert Wilders is zo redelijk en verstandig. Wat is er in het leven van Geert misgegaan dat ie zo verhard is. Je kunt mensen toch niet dwingen om voor een land te kiezen. Het feit dat ze hier zijn, is toch al een keuze. Als ik in een ander land ging wonen, zou ik ook mijn Gedogiaanse paspoort willen houden, zodat ik altijd weer terug kon keren als er zich een situatie zou voordoen waardoor dit noodzakelijk was. Door het gebral van Wilders zullen mensen met buitenlandse voorouders en autochtonen, die zich hier niet meer thuis voelen, sneller naar het buitenland willen vertrekken. Dat zal alleen mogelijk zijn voor de elite. De toplaag, die daar genoeg geld en kennis voor heeft. Dat zal dus tot een braindrain leiden. Met de kennis van nu is het al moeilijk genoeg om het land in de toekomst draaiende te houden.''
Murk slaapt nu bijna. De wortels waar Nilgün Yerli het eerder over heeft gehad, doemen in zijn gedachten op. Hij denkt terug aan hoe hij vroeger buitenlandse toeristen, die de geneugten van de locale keuken wilden leren kennen, hielp een goed restaurant te kiezen.
''In the typical Gedogian cuisine, they apply potatoes, onions and carrots. They throw them in a big stew pan and smash them together with their wooden shoes.''
Als hij de televisie uitzet en zich naar de slaapkamer begeeft, denkt Murk aan hoe Herman van Veen zou reageren als hij door aanhangers van Geert Wilders in elkaar geslagen zou worden.
''Het is wel een mooie gelegenheid om Ik heb overal blauwe plekken van jou te zingen.
In bed vraagt Murk zich af of hij die middag nu al heeft geschreven over dat reclamespotje op de nationale nieuwszender dat wel erg vaak voorbij komt. Dat commercieeltje waarin Herman van Veen vertelt dat de kans om dementie te krijgen een op vijf is.
Hij haalt zijn schouders op, besluit het de volgende dag als einde van dit hoofdstuk te gebruiken en valt in slaap.

  Naar het volgende hoofdstuk 

 Inhoud Roman Seizoensgebonden 

  Terug naar de thuispagina