Verhuizenissen

Erik kijkt naar de polaroid-foto die eerder die middag is genomen en zet hem terug op de schoorsteenmantel.

Na veertig jaar eindelijk een eigen huis te bezitten, maakt het de moeite waard om nog wel veertig jaar door te willen leven... en te werken.

Nadat hij het bord 'Te Koop' uit de tuin heeft gehaald, het koffiezetapparaat heeft uitgepakt en aangesloten, kan hij aan zijn volgende boek beginnen.

Erik zet de lampen, die zijn vrienden na het uitladen op tafel hebben achtergelaten, op de grond, scheurt een doos open, plaatst zijn Remmington naast de kop koud geworden koffie, draait een vers vel papier in de machine en begint te tikken.

Er verlopen uren typen zonder gedachten aan zorgen die een schrijver soms plachten te kwellen.

Geen zorgen om onbetaalde rekeningen in de schoenendoos in de hoek, die hij had kunnen betalen als hij het huis niet zou hebben gekocht.

Denkt niet aan de man van de incasso die zijn nieuwe woonstee nog wel niet zal kunnen vinden, omdat hij geen adreswijziging heeft gestuurd en zich nog niet bij het bevolkingsregister heeft gemeld.

En vooral niet meer aan driehoog achter tussen schreeuwende muren, slaags rakende deuren, kreunende bedden, stampende vloeren en de naburige ramen in overspannen sponningen die helaas nooit zo erg klemden als die bij hem thuis.

Het geluid van de bel onderbreekt zijn onbekommernissen.

Het zal deurwaarder Bordewijk toch niet reeds zijn?

Voor de deur staat een vrouw met een uitgestoken hand, in de andere heeft zij een rond voorwerp dat bedekt wordt met een doek.

"Hallo, ik ben Mary, je buurvrouw, ik wilde je even welkom heten in de buurt." 

Mary onthult de aard van het object, een springvorm met een dampende appeltaart.

"Toen ik jullie vanmorgen dat busje zag uitladen ben ik dadelijk gaan bakken."

Erik haast zich een tweede stoel aan te schuiven en excuseert zich om verse koffie te gaan zetten en in de keuken op zoek te gaan naar de doos met servies en bestek.

Mary pakt de dampende mok aan en kijkt rond om een plek te vinden om deze tijdelijk neer te kunnen zetten.

Erik verontschuldigt zich voor het feit dat hij alleen de verkeerde borden, het foute mes en te grote lepels heeft gevonden en hij nog geen suiker of koffieroom voorhanden heeft.

"Sorry, ik heb nog helemaal geen tijd gehad om melk en suiker bij de buren te kunnen lenen."

Mary werpt een blik op de schrijfmachine en de stapel inmiddels getypte pagina's en snijdt de taart en het volgende onderwerp aan.

"Schrijf jij ook?"

"Wat leuk!"

"Ik ben met een roman bezig."

De koffie is op, de taart half, Mary pakt de lege bakvorm en haar theedoek, neemt de kamer nogmaals in ogenschouw en maakt aanstalten om te vertrekken.

"Ik kom nog wel eens langs als je een beetje op orde bent."

Bij de voordeur draait zij zich nog eenmaal om en neemt afscheid.

"Als je nog iets nodig hebt, hoor ik dat wel."

"O ja, ik geef ook schrijfcursussen, als je interesse hebt, kan ik binnenkort wel een foldertje bij je in de bus doen."

Erik brengt de koffiemokken, de soepborden, het vismes en de eetlepels naar de keuken en legt deze in de gootsteen.

Hij draait het volgende verse vel in de machine en vraagt zich af hoeveel lege bladzijden er nog in de wereld bestaan.

  Terug naar de thuispagina