Ons debuut als Hangover Poemidian

Op een dag wisten we het. We worden stand-upcomedians.
Zo gezegd, zo gedaan. Wij dienden ons aan bij de lokale comedyclub en mochten meteen on stage.
Ik confisqueerde een fauteuil uit de foyer - je moet dat stand-up ook niet al te letterlijk nemen - en besteeg, dat zware kreng moeizaam meezeulend, het drietreetrapje naar de bühne en positioneerde de stoel in het midden van het podium.
Mijn partner in humor, Werner Twijnsteeck, een man met beperkte lichaamslengte, hobbelde achter mij aan.

Daar stond ik plotsklaps op het podium. Wist niet wat ik met mijn handen moest doen. Nou ja, ik wist wel wat, maar dat leek me niet erg geschikt. Dat stond vast raar voor dit publiek. Ja, in een park, slechts in regenjas gekleed. Maar hier?

Ik redde mij uit deze ongemakkelijke positie door de aanwezigen naar het raam mee te voeren en hen te wijzen op het kunstwerk aan de overkant van de straat.

''Kijk, er is ter ere van mijn eerste optreden zelfs al een monument voor mij opgericht. Een fallus. Weliswaar niet levensecht. Kleur, kromming en formaat zijn niet conform de werkelijkheid. Maar toch.''

De weg terug naar de bühne was lastiger. En wat daar te doen. Toen iedereen zijn plaats weer had ingenomen, had ik gelukkig tekst.

Heb tijdenlang vermeden

Met mijn grollen

Naar buiten te treden

Maar hier sta ik dan thans toch voor u

Bijkans alle kleuren van de regenboog schijtend

Hoop maar dat u mij het 'open doekje' geeft

Dat ik hard nodig zal hebben

Om mij te kunnen verschonen

Als ik tussentijds de afgang blaas

Met de woorden: ''Goedenavond, mijn naam is Karel Nooitgedacht en ik ben subventriloquist en dit is mijn subventriloquists dummy, Werner'' nam ik plaats op het uitgesleten pluche van de zetel.
''Werner zal mij tijdens deze show terzijde staan en, mocht dit nodig zijn, souffleren. Voor degenen die niet weten wat ventriloquist betekent, raad ik aan uw smartphone in te schakelen en dit nog even te googlen.''
Werner ging op mijn knie zitten en richtte zich tot mij in plaats van tot de aanwezigen.
''Jij altijd met je moeilijke, buitenlandse woorden. Godverdomme! Ik zou toch gewoon een onderbuikspreekpop, een klein mens met het syndroom van Gilles de la Tourette, zijn. Kleautzak! Zo hadden we het toch niet ingestudeerd. Ach, laat ook maar, dit wordt echt niks. Kut! Kut! Kut!''
Werner beende naar de rand van het podium, stagedivede in de armen van Henk en Ingrid en liet zich gewillig over de hoofden van het uitzinnige publiek naar de bar voeren.
We blijven dus nog maar even oefenen. Volgende keer beter.

De nacht na het bezoek aan een stand-up comedy avond belandde ik in een lucide droom.
Ik weet niet meer of ik iets teveel met de optredende comedians had getongd of uit de verkeerde glazen had gelurkt. Maar ik was geïnfecteerd. Met humor.
Het was hilarisch! U had erbij moeten zijn.

  Terug naar de thuispagina