De Zomer van Maarten H. Hemelsoet Hoofdstuk 2

-2-

Zondagochtend vroeg in huize De Mol.

Franka en Roel stormen de slaapkamer van hun ouders binnen.

''Mam, we hebben iets voor je gemaakt!''

Jacqueline komt slaperig onder haar dekbed vandaan.

''Rotzooi?''

Het ontbijt dat in het kader van de viering van Moederdag wordt binnengebracht, is beter gelukt dan bij de vorige editie. Deze keer zijn de cornflakes niet aangebrand.

Jacqueline maakt dankbaar gebruik van de twee lucifershoutjes op de rand van het haar voorgehouden bord. Als ze hiermee haar ogen volledig heeft geopend, begint ze aan het sterke staaltje koffie dat op het nachtkastje is geplaatst en begint met moederkloekheid orders uit te delen.

''Zijn de cavia's al uitgelaten en de vuilniszakken in de container gegooid?''
Jacqueline ontbijt, doucht en kleedt zich aan.
Ze bekijkt zichzelf in de spiegel en zucht. Het zal nog wel een paar uur duren voordat haar gezicht zich volledig heeft ontplooid.
Het liefst zou ze de zak van het luxe warenhuis, die naast haar bed staat, over haar kop trekken, maar een blik op de klok leert haar dat ze zich moet haasten. Ze heeft manlief beloofd wat overbodige spullen, of zoals Erwin het noemt rotzooi, weg te brengen en wil nog even shoppen voordat ze naar Louloenen afreist om bij haar broer de keuken opnieuw te betegelen en fris zeil te leggen.
Pa de Mol is al vroeg naar kantoor vertrokken om zijn administratie bij te werken of in alle rust het al te actieve gezinsleven te kunnen ontlopen.
Franka en Roel zwaaien hun moeder uit.
''Yes! En daar gaat vrouw Holle. Altijd haast. ''
Ze hebben vandaag het rijk alleen.

Om tijd te besparen, besluit Jaqueline haar broer te bellen om haar te komen helpen bij het wegbrengen.
''Hoi, Mukkie, kan je naar het grote winkelcentrum komen? Ik heb wat dingetjes voor de kringloop. Als jij komt helpen dragen, kan ik sneller bij jou aan de slag.''
Murk kent het enorme winkelcentrum aan de Renate Dorresteinweg. Hij komt er niet graag. Het is altijd erg druk en er zijn te veel winkels met te hippe kleding en te luide housemuziek.
Maar hij belooft dat hij eraan komt. Er wordt aan de zuidkant afgesproken.
Op het moment dat Murk uit de bus stapt, belt Jacqueline opnieuw.
''Kon aan de zuidkant geen parkeerplaats vinden. Ik heb een plekje naast de Prénatal gevonden.''
Murk heeft geen idee waar het magazijn voor baby-, peuter- en kleuterartikelen zich bevindt. Hij koopt zelden kruippakjes, rammelaars of speelkleden.
''Het zit naast de Perry Sport.''
De laatste keer dat Murk een sportzaak heeft bezocht, was op de middelbare school. Voor gymnastiekkledij.
Eindelijk geeft Jaqueline de juiste aanwijzing.
''Tegenover Café Joetje.''
Dat weet Murk te vinden. Hij heeft het etablissement, met het motto “Zoveel bier drinken als je kan voor één tientje”, meermaals samen met Karel gefrequenteerd.
Jacqueline staat al met een grote doos naast de geopende achterklep van haar hatchback. Er staan er nog vier in de kofferbak.
Nadat Jacqueline twee en Murk zich drie keer met een doos vol troep door de koopgekke massa naar de kringloopwinkel aan de andere zijde van het centrum hebben gewrongen, wil Murk zich hijgend in het boodschappenwagentje van zijn zus hijsen.
Maar zij heeft nog meer noten op haar zang.
''Ik wilde eigenlijk ook nog even naar de NutCase voor boerenkaas, gedroogde zuidvruchten en macadamias. En nu we hier toch zijn nog wat andere winkels binnenwippen.''
Na een klein half uur winkel in winkel uit staan ze weer bij de auto. Met vier dozen vers aangeschafte artikelen. Die niemand echt nodig heeft.
Volgens Murk bevatten de dozen ongeveer dezelfde inhoud als de eerder bij de kringloop afgeleverde rommel. Hij weerhoudt zich van commentaar. Jacqueline heeft zich aan haar afspraak met Erwin gehouden. Dat ze daarna weer van alles heeft gekocht, is niet zijn probleem.
Hij prijst zich gelukkig dat ze niet ook nog eens door de Super de Boer hebben hoeven te banjeren. De supermarkt wordt omgebouwd. Het wordt nu een Kelly.

Als Murk en Jacqueline bij de ark aankomen, heeft Lodewijk de Hond inmiddels het oude zeil verwijderd en is hij bezig de oude tegels van de keukenmuur af te hakken.

Daar komt Jaqueline te laat achter. Op ietwat pijnlijke wijze. Als ze hoog opgevend over de kwaliteiten van de zojuist door haar verworven nieuwe schoenen de keuken betreedt.

''Je wilt niet weten hoe blij ik met die geile Michael Kors pumps ben. Oh dag, Lodewijk. 
Ik wist niet dat je er al zo vroeg zou zijn. Wil je ze zien?''

Lodewijk stemt toe. Hij vindt de schoenen erg fraai en deelt mee dat hij het altijd erg knap vindt dat vrouwen op dat soort hakken kunnen lopen.

Lodewijk de Hond is een gemeenschappelijk vriend van Murk en Jacqueline. Murk heeft op de middelbare school een jaar bij hem in de klas gezeten en sinds hij Jacqueline ruim een decennium later op een verjaardag ontmoette, koestert hij een vurige passie voor haar. Onbeantwoord weliswaar. Jacqueline had intussen Erwin al ontmoet en hield de boot af. De wederzijdse vriendschap bleef.

Lodewijk is handiger dan Jacqueline en Murk en was meteen genegen een handje te komen helpen bij het opknappen van de keuken.

Murk voert de oude tegels en het puin af. Lodewijk en Jacqueline beginnen met het betegelen van de wanden.

Na een paar uur zit ruim de helft van de tegels met het door Murk uitgekozen motief van bierflesjes op de muur.

Voor de lunch heeft Murk bij de buurtsuper focaccia's gehaald. Als hij ze in de oven wil schuiven, blijkt de deur van het fornuis niet meer open te kunnen. Met een milde vorm van geweld lukt het Murk de oven iets te verplaatsen. Nu kan de ovenklep wel naar voren worden geklapt zonder de net aangebrachte tegels te beschadigen.

Murk bedenkt een nieuw televisieformat.

HELP, MIJN ZUS IS KLUSSER

Bij het dekken van de tafel mist Murk zijn onderzetters.

Jacqueline geeft uitsluitsel.

''Ik had al tijden niks meer van je weggegooid, maar die vieze, vettige dingen konden echt niet meer.''

Murk besluit een paar oude tegels als onderzetter te gebruiken. Er kan gegeten worden.

Tijdens de maaltijd licht Jaqueline Murk en Lodewijk in over haar vorderingen bij de opvoeding van de kinderen.

''Roel zat van de week aan zijn huiswerk. Daar help ik hem vaak bij. Ik vroeg waar het over ging. Verslavingen dus. Een vragenlijst voor Mens en Maatschappij. Ik stelde mij geïnteresseerd op en vroeg of het allemaal wel lukte. Hij leek me niet geheel op zijn gemak. Ik keek over zijn schouder mee naar het antwoord dat hij invulde achter de vraag: “Denk je dat je later gaat blowen? Nee / Misschien /Ja / Ik blow al, omdat...”.
Hij omcirkelde: “Nee” en schreef achter “omdat”: “mijn moeder achter me staat mee te lezen!” Ha ha ha. Ik heb hem de rest van de lijst maar in alle rust laten invullen.''

Lodewijk blijft er zowat in.

''Als hij had geblowd, zou hij waarschijnlijk: “Jemig de pemig, man. Wat dacht je zelf?” of “Best wel een goeie vraag”, hebben ingevuld.''

Murk denkt dat het dan net zo goed: “waarschijnlijk kan ik op alles wat u hier stelt een goed antwoord geven. Als ik daar iets langer over na zou denken. Maar nu even niet. Want mijn moeder roept me. Ze wil waarschijnlijk ook een trekje” had kunnen zijn.

Jacqueline vertelt welke antwoorden haar dochter op vragen, betreffende het lesrooster van de volgende dag, had gegeven.

''Wat heb je morgen het eerst uur? Slaap. En het tweede? Honger!''

Lodewijk en Murk zijn het erover eens dat Franka en Roel over een fikse dosis humor beschikken.
Jacqueline laat Murk en Lodewijk een opstel zien dat Roel in de brugklas heeft gewrocht.

Als ik vijftien miljoen Euro zou winnen dan.....

Koop ik daarvoor de Bart Smit en heel veel eten en alle playstation 2 spullen van Bart Smit. Natuurlijk moet je die ook zelf betalen en ik koop een Q20 en ik geef ook aan de armen en de spaarpot voor het goede doel van het land Nepal en ik help heel veel dieren die bedreigd worden en die ziek zijn en ik help de dierenarts echt iedereen help ik dan met speelgoed en zo en kleren heel veel dingen.
Ik geef ook vis aan walvissen en heel veel mensen geef ik eten en alle dieren ook.
Ik hoop dat het dolfinarium erg goed op hun dieren past.
En ik geef ook iets aan mijn ouders.
Einde
van Roel

Na het lezen van het essay van neef Roel vraagt Murk zich hardop af of neeflief zich toch niet aan het gebruik van softdrugs heeft overgegeven tijdens het maken van zijn huiswerk.

''Roel heeft ditmaal tenminste een bestaand land in zijn schrijfsel verwerkt. Ik herinner me zijn stuk op de basisschool over een zwemmarathon voor een goed doel. Daarin was volgens mij sprake van Zwemmen voor Ikenia.''
Lodewijk vraagt of het geen Liposuctie voor Burkini Fatso was.
Jacqueline meent zich te herinneren dat het de schoolactie van een jaar eerder was en haalt een voorval aan dat zich eerder die week in huize De Mol heeft afgespeeld.
Zij wilde weer eens met het hele gezin naar de bioscoop. The Smurfs 3D leek haar wel leuk.
Er was weinig animo bij de kinderen. Roel zei dat hij met die film liever wilde wachten tot na zijn 16e verjaardag.
''Ik vroeg waarom. Jongeheer de Mol verklaarde dat hij dan gewoon mocht drinken en zich dus eerst kon klemzuipen vooraleer hij de rolprent ging bekijken. Franka kreeg de hik en meende dat het een apart effect zou sorteren. The Smurfs 3D dubbel zien, terwijl je zelf ook blauw bent.''
Lodewijk brengt de kanttekening aan dat Roel dat wel van zijn moeder zal hebben.
''Of van zijn oom.''

Jaqueline negeert de opmerkingen en diept nog een familiaire kluchtigheid op.

''Laatst was er een Bavaria-commercial met Hugh Heffner op televisie. Ik moest Roel uitleggen wie Heffner en wat The PlayBoy Mansion waren. Toen ik vertelde dat hij minstens zeven vriendinnen had, zei Roel dat het dan wel een enorm landgoed moest zijn als die vrouwen niet merkten dat die playboy vreemd ging.''

Als iedereen is uitgelachen en het eten verorberd, wordt het tijd om weer aan de slag te gaan.

Lodewijk en Jaqueline gaan verder met het betegelen van de keuken. Murk gaat de aantekeningen, die hij voor een vers hoofdstuk heeft gemaakt, uitwerken. Anders loopt hij toch maar in de weg.

Alle tegels zitten tegen de muur.

Lodewijk vertrekt. De rest kan Jacqueline best in haar eentje af.

Terwijl Jacqueline het nieuwe zeil legt, houdt Murk er een oogje in.

Onderwijl vertelt hij over zijn bezigheden bij SSS.

Jacqueline is er nog steeds niet van overtuigd dat de betrekking wel geschikt is voor haar broer en dat hij het ook daadwerkelijk leuk vindt om bij het centrum te werken.

Murk legt nog maar eens uit hoe inschikkelijk hij eigenlijk wel niet is als het op verrichten van arbeid aankomt.

''Je weet toch hoe meegaand ik ben. Als een karweitje me nuttig lijkt en het gewoon gedaan moet worden, werk ik toch altijd ruimhartig mee!

Ik heb je toch wel eens over dat hoofd van de grondstewards bij de bagageafhandeling op het AdriaanvanDisairport vertelt waar ik eertijds emplooi had gevonden?

Die man riep ons altijd op een heel overdreven manier als hij iets gedaan wilde hebben.

De andere uitzendkrachten verdomden het meestal gewoon om op dat “Joehoe Roodband!” te reageren. Dat was onze aanspreektitel, omdat in vroeger tijden de bagagemedewerkers een rode band om hun arm hadden om daarmee in hun burgerkleding herkenbaar te kunnen zijn. Maar ik trok me altijd weinig van het toontje aan waarop hij dat deed.

Een keer kwam ik op zijn geblèr af en vroeg hij me of ik misschien zo vriendelijk zou willen zijn de stapel koffers, die voor een kantoor opgetast stond, naar een ander kantoor te brengen.

Ik vroeg hem op dezelfde geaffecteerde wijze of hij dan wellicht zo vriendelijk zou willen zijn met behulp van zijn toeter, dat was de benaming die voor de mobilofoon waarmee op de luchthaven onderling contact werd gehouden, zou willen navragen of er bijgeval nog ergens zo'n kar stond waarmee die valiezen dan mogelijkerwijs zouden kunnen worden vervoerd.

Toen hij dat zonder mankeren deed, begreep ik dat hij niet op zo'n onhebbelijke wijze om assistentie riep omdat hij zijn gezag wilde laten gelden. Dat het hem er alleen maar aan gelegen was het werk zo efficiënt mogelijk uitgevoerd te krijgen.''

Jacqueline deelt mee dat ze het verhaal al veel te vaak heeft gehoord en vraagt to the point te komen.

Murk zet een punt achter zijn werdegang en begint over SSS te vertellen.

''Ik doe nog altijd onveranderlijk uitermate goed mijn best om chocolade van de vertaling van die therapeutische dvd te maken. Overigens wil Charla me nog steeds een rol in die remake laten spelen. En, oh ja, ze vroeg me ook nog of ik liefhebbers wist voor die flessen Absolute Red. Je weet wel die antioxidante vloeistof, die ze me na het sollicitatiegesprek heeft meegegeven. Ze vroeg letterlijk of het niet iets voor mijn zus was.

Ik suggereerde dat ze die troep wellicht beter aan cliënten kon weggeven. Maar dat had ze al geprobeerd. Er bleek weinig animo voor te zijn.

Ze verkondigde dat het goedje een heilzame werking op je nagels en haargroei zou hebben. Maar nadat ik een glas van die rode drab had gedronken, scheurde ik al dadelijk een nagel. Het kan natuurlijk ook komen omdat die flessen flink over de datum waren. Ik heb het restant maar weggegooid om te voorkomen dat ik ook nog kaal zou gaan worden.

Ten lange leste heeft Charla besloten dat die rotzooi toch maar de deur uit moest. 
Toen hebben we een pallet flessen bij het grofvuil gezet. Met een briefje erbij dat het gratis mee te nemen was.

Een dag later stonden ze er niet meer. Dus binnenkort zullen ze wel als aanbieding van de week bij een buurtsuper liggen.

Uiteindelijk hebben Hannah, Laura en ik de inhoud van de overgebleven flessen maar door de gootsteen gegoten. Ik mag hopen dat ze bij de rioolwaterzuivering nu geen alarm slaan. Dat ze daar denken dat we een xtc-lab runnen of zo.

We hebben overigens ook weer een nieuwe therapeute. Fortunata, die geeft de Helende Reis.''
Jacqueline laat zich gelaten uitleggen wat de therapie inhoudt. Ze is niet erg onder de indruk van de toegevoegde waarde, die deze behandelwijze voor de mensheid zou kunnen hebben.
Murk verzekert zijn zus dat Fortunata dik in orde is.
''Het is echt een geweldig lief mens. Ze doet altijd haar uiterste best om iedereen zo goed mogelijk te helpen. Ze heeft trouwens ook een nest jonge poesjes. Vorige week had een van de kittens een ontstoken oogje. Ze had het al met gekookt water behandeld. Nadat het was afgekoeld, hoor! Maar toen slibde dat oogje toch steeds weer dicht.
Ze had haar dierenarts al een keer gebeld. Maar die wilde haar niks voorschrijven voordat hij het beestje zelf had gezien. Dat is natuurlijk geen doen met zo'n jong dier dat nog niet weg kan bij de moederpoes.
Ik wilde jou al bellen. Fortunata komt op weg naar huis toch al bijna langs jouw praktijk. Had ze die medicatie mooi bij jou kunnen halen.
Maar het was al niet meer nodig. Na enig aandringen gaf haar dierenarts zich gewonnen en zei hij dat hij de antibiotica wel voor haar klaar zou leggen. Dus nu is het een kwestie van het nestje verschonen en het kuurtje toedienen. Gelukkig schijnt ma poes alles toe te laten.
Nou ja, je kunt in ieder geval niet zeggen dat ik jouw kliniek niet van harte bij mijn collega's heb aanbevolen. Jij zou toch ook hetzelfde voor ons doen.''
Jaqueline snuiflacht.
''SSS voor al uw zweefteven.''
Murk haalt nog even door.
''Ik heb Fortunata nog wel veel beterschap met haar zieke poes gewenst. Dus er hoeft echt niemand aan mijn empathisch vermogen te twijfelen. Ik voeg haar immers toch altijd al een goede reis toe als ze met cliënten naar de therapie-ruimte op de tweede verdieping vertrekt om hen daar de Helende Reis te doen beleven.''

Murk heeft verder weinig nieuws over zijn werk te melden. Het zeil ligt.
Jacqueline begint aanstalten te maken om te vertrekken.

Op de valreep schiet Jaqueline nog iets te binnen wat haar onlangs op de dierenkliniek is overkomen.

''We hadden vrijdag weer iets geks op mijn werk. We werden gebeld door een man uit Dolendam, die zijn hond wilde laten inslapen. Ik vroeg hem waarom hij niet naar een dierenarts in zijn eigen woonplaats ging. Die had die dag dus geen tijd en zijn broer was ooit met die hond bij ons geweest.

En het weekend stond voor de deur. Of hij bij ons terecht kon. Ja hoor, dat kon.
Ik maakte een afspraak voor 11.00 uur. Hij stond stipt op tijd met de hond voor de deur. Het was een skinhead. De man. De hond was een Franse buldog. Nadat ik het dier had onderzocht en geconstateerd had dat hij een enorm kankergezwel had, heb ik hem een voltooid levenseinde bezorgd. Vraagt die man of de hond tot maandag bij ons in de koeling kon. Hij wilde hem na het weekend in Duitsland begraven.

Wij hebben geen koeling. We laten dode beesten altijd meteen ophalen door het crematorium.

Ik stelde voor dat hij contact met het crematorium opnam en hen te vragen of de hond daar in de koeling mocht. Dat ik dat nog wel zou horen. Dat ik ondertussen het papierwerk in orde zou maken. Later belde de man dat hij geen contact met het crematorium had kunnen krijgen en toen zijn vriezer maar had leeggemaakt! Oké, dat moet iedereen uiteraard natuurlijk zelf weten.

Ik had de avond daarvoor net New Kids Turbo gekeken, waarbij ze een humaan graf uitruimen om hun hond erin te doen en kreeg heel rare visioenen van skinheads die hun hond in Duitsland gaan begraven. Nou goed, komt die man zijn hond ophalen. 
En huilen dat ie deed. Niet normaal. Had hij geen contant geld of pinpas bij zich. 
We hebben zijn rijbewijs als onderpand gehouden.

Komt hij 's middags terug om alsnog te betalen. Met veertien ander kaalkoppen. 
Ik schrok me eerst rot. Dacht dat ze de boel zouden gaan verbouwen. Maar ze bedankten ons netjes voor de goede service en ik condoleerde hen met het verlies.''

Murk hiklacht.

''Gedogiaanse skinheads met een Franse hond die in Duitsland wordt begraven. Dat is wel erg in de lijn met de Groot-Europese gedachte. Ik vraag me af wat ze eigenlijk in hun vrieskist hadden dat moest wijken om plaats te maken voor, hoe zou ie heten? Winston? 
Ik neem toch aan een fikse voorraad hotdogs.''

Jaqueline neemt schuddebuikend afscheid.

Het is al laat en de gedachte aan ontdooiende hotdogs maakt hongerig. 
Ze besluit onderweg naar Walden nog snel een familieportie sushi bij de lokale Japanner te halen.
Ze heeft geen zin ook nog te moeten koken en het boodschappen is er deze dag ook al bij ingeschoten. Maar dat kan altijd nog online.

Jaqueline scheurt de oprijlaan van de De Mol Mansion op, grijpt de zakken met Aziatische lekkernijen van de achterbank, stormt naar binnen, werpt de Oriëntaalse spijzen op de eettafel en begint orders uit te delen.

''Roel, dek de tafel. Franka, help hem.''
De kinderen kijken verschrikt van hun iPods op en beginnen lethargisch aan de hun opgelegde taak.
Jaqueline neemt plaats achter haar pc en begint aan een lange lijst bestellingen bij de JanCampert@Home. 24 uur per dag, zeven dagen per week thuisbezorgd.
Ze wordt bruusk onderbroken door de thuiskomst van Erwin.
''Hoi, schat, we eten over vijf minuten. Het eten ligt al op tafel.''
Franka en Roel komen de huiskamer binnen met borden en bestek.
Er ontbreken servetten. Die gaat Jaqueline dan zelf wel halen.
Als ze in de eetkamer terugkeert, is het gehele gezin al aan tafel gezeten.
Jaqueline loopt langs de pc, drukt op “bestelling afronden” en neemt zuchtend plaats naast haar kinderen. Franka giechelt.

Na het eten en afruimen sluipt Jaqueline naar de carport om de spullen, die zij die ochtend heeft kunnen verwerven, ongezien naar haar boudoir over te brengen.
Op de gang komt zij Franka tegen.
''Niets tegen papa zeggen. Moet je kijken wat voor kekke pumps ik heb gekocht.''
Franka loopt nieuwsgierig achter haar moeder aan.
''Wat heb je nog meer gekocht?''
Jacqueline stalt de cowboylaarzen en zwarte leren minirok op de chaise longue uit.
Franka deinst achteruit.
''Mam! Je bent bijna veertig. Ben je nu al in de midlifecrisis?''

Jaqueline wil zich juist op de achtzitsbank naast Erwin posteren als de bel gaat.
Ze drukt op het knopje van de intercom.
De bezorger van JanCampert@Home staat al aan het begin van de oprijlaan.
Jacqueline opent de voordeur. Tot haar verbazing laadt de blozende adolescent twee kratten uit.
''Weet u zeker dat u dit besteld heeft, mevrouw?''
Jacqueline kijkt verbijsterd naar de vijf gros condooms van negen verschillende merken boven in krat twee.
Klaarblijkelijk hebben Roel en Franka tijdens haar kortstondige afwezig haar onlineorder aangevuld door enkele tientallen malen op de button “preservatieven” te klikken. Puberaal. Maar best grappig.
Ze brengt de voorraad anticonceptiva naar de respectievelijke badkamers van de kinderen.
En schrijft twee korte identieke briefjes.
“En waag het niet mij de eerste vijftien jaar tot oma te bevorderen!”

 Naar het volgende hoofdstuk 

 

 Inhoud Roman Seizoensgebonden 

  Terug naar de thuispagina