Boer Zoekt Vrouw Nou ja, Ex-Boer Zoekt Vrouw

Ruim een maand voor zijn 75^e verjaardag besloot Hannes dat hij eens een groot feest zou moeten geven.

Zijn geest was nu nog helder. Lichamelijk begon zijn leeftijd mee te spelen. Nou ja, een beetje dan. Een knalfeest met veel gasten moest dus toch best kunnen.

Hannes was gedurende zijn volwassen leven alleen gebleven. Nou ja, bijna dan. Hij had in zijn jonge jaren wel eens een vriendin gehad, maar dit had nooit erg lang standgehouden.

Hij had het steeds erg druk gehad met zijn koeien en de gewassen. De meisjes die dan nog wel eens nieuwsgierig een kijkje op zijn boerderij durfden te nemen, schrokken terug van de noeste arbeid en de penetrante lucht in de megastal.

Op zijn 33^e had hij de boerderij van zijn ouders over moeten nemen.

Zij wilden van hun oude dag genieten. In een huisje op het erf. Om de koeien nog niet te hoeven missen. Ze hadden daar nog ruim 22 jaar kunnen genieten, voordat ze noodgedwongen in een verzorgingshuis werden opgehokt.

Nadat pa voor de derde keer met de tractor de sloot in was gesukkeld, was het voor Hannes meer dan genoeg geweest.

Vijf jaar geleden had Hannes de boerderij verkocht. Met de voorwaarde dat hij in het nog altijd bestaande huisje kon blijven wonen. Daar smulde hij volop van de aanblik van Dolf en Paulien, met hun drie kleine kinderen, die het bedrijf nu bestierden. Hij wilde ook best af en toe een keer een handje helpen. Nou ja, overdag dan. Want 's avonds stond zijn prachtige nieuwe tv aan, de grootste die hij had kunnen vinden. Met zijn favoriete uitzendingen. Natuurprogramma's. En als hij soms eens de neiging kreeg vroeg in te dutten, nam hij zijn geliefkoosde programma's op. Alle natuurprogramma's. Nou ja, bijna alle natuurprogramma's dan.

Het natuurprogramma dat Hannes het meest kon bekoren, was 'Boer zoekt Vrouw'. Natuurlijk wist hij best dat dit niet door iedereen als zodanig gezien werd, maar voor hem lag dat anders. In de natuur is er immers niks mooier dan een leuke vrouw die verliefd wordt op een boer. Ach, had er in zijn jongelingsjaren maar zo'n programma als dit bestaan!

Vier jaar geleden had Hannes de omroeporganisatie een brief geschreven. Verteld dat hij weliswaar geen actieve boer meer was, maar wel graag een vrouw zou willen. Hij had een erg aardige bedankbrief gekregen. Hij kon helaas niet mee doen, niet omdat hij te oud was, maar enkel en alleen, omdat hij de boerderij verkocht had. Tussen de regels door las Hannes, dat er anders genoeg vrouwen zouden zijn die wel wat hem wilden beginnen, ook jonge vrouwen.

Zoals elke zondagavond zit Hannes al vroeg voor de televisie om niets te missen. Met de telefoon van de haak. Hij verwacht geen bellers, hij wil gewoon niet de kans lopen gestoord te worden. Op het tafeltje naast zijn stoel twee flesjes bier en een schaaltje met chips.

Tijdens het kijken, krijgt Hannes, vroeger bekend als boer, een briljant idee. De boeren in de uitzending hebben veel meer brieven gekregen dan er vrouwen uitgenodigd zijn. Die vrouwen willen een boer. Hij gaat die vrouwen uitnodigen voor zijn verjaardag. Allemaal!

Nu eerst maar eens een brief opstellen aan de programmaredactie. Nu? Nee, natuurlijk pas nadat 'Boer zoekt Vrouw' afgelopen is.

Hannes kan zich volkomen in de kandidaten verplaatsen. Zowel in de boeren als in de vrouwen. Hij snapt niet dat die boeren er zo lang over doen een keus te maken. Hij weet het al op het eerste gezicht. Net als vroeger, bij het kopen van koeien.

Na de uitzending nog maar een biertje. Hannes is te moe om nu te gaan schrijven, maar in zijn gedachten is de brief al helemaal af. Nou ja, bijna dan.

De volgende morgen zet hij zich achter zijn computer. Blij met de cursus die hij vier jaar geleden heeft gevolgd.

Hij begint de maandag met het lezen van het Boer Zoekt Vrouw-verslag van zijn Twitter-vriendin. Wat kan die vrouw schrijven! Bijna net zo leuk als het programma. Nou ja, bijna dan.

Oh ja, schrijven. De brief moet ook nog geschreven worden.

Na uren zinnen tikken en weer deleten is de bijna perfecte brief klaar.

Beste makers van 'Boer zoekt Vrouw',

Allereerst wil ik u bedanken voor de prachtige natuuropnamen in uw programma. De manier waarop u de vrouwen in beeld brengt, maken het nog aantrekkelijker om te kijken.

Uw programma heeft volgens mij toch wel een ernstig probleem. Dat is dat veel vrouwen teleurgesteld worden, omdat zij zich wel aanbieden, maar uiteindelijk niet mee mogen doen. En hen op deze manier de mogelijkheid ontnomen wordt een echte boer te ontmoeten.

Daarom wil ik al deze vrouwen een feest aanbieden, ter ere van mijn verjaardag, volgende maand.

Kunt u mij wellicht een lijst sturen met hun e-mailadressen of, als zij die niet hebben, hun huisadressen? Als dat niet mogelijk is, wil ik u ook wel een brief sturen, waarin ik de kandidaten uitnodig, die u dan door kunt sturen. Ik wil u natuurlijk niet op kosten jagen en zal de porto uiteraard vergoeden.

Hoogachtend, Hannes

Hannes likt de envelop dicht en plakt voor deze speciale gelegenheid de laatste vier, nog uit de nalatenschap van moeder overgebleven, postzegels van 25 cent, die in 1974 ter gelegenheid van het eeuwfeest van de vereniging Het Nederlandsche Rundvee-Stamboek zijn uitgegeven, netjes in de rechterbovenhoek.

Dat moet toch wel genoeg zijn? Voor de zekerheid verstuurt hij de brief ook maar per e-mail.

Bijna meteen na het versturen van de mail komt er al antwoord: ''Bedankt voor uw vraag, binnen 10 werkdagen krijgt u antwoord''.

Hannes haalt opgelucht adem. ''Mooi, ze gaan er dus meteen mee aan de gang''.

Vijf dagen later komt er een brief. Van de Katholieke omroepvereniging. Hij wordt bedankt. Ze vinden het een leuk idee. Kunnen hem helaas niet van dienst zijn. Wensen hem een fijne verjaardag.

Pas na drie keer lezen, snapt Hannes het. Als voormalige boer krijgt hij dus geen namen en adressen. Niet bijna geen, of maar een paar adressen, maar helemaal geen adresgegevens.

Hannes schenkt zichzelf verongelijkt een borrel in om de teleurstelling te boven te komen.

Dat geeft hem inspiratie. Misschien kan hij advies vragen aan Paulien.

Paulien vindt de oude boer wel aardig. Nou ja, ietwat wereldvreemd dan. Maar best wel aardig.

Bij een kopje koffie doet Hannes zijn verhaal. Paulien krijgt medelijden met hem, wil hem graag helpen.

Nou ja, best wel wat medelijden met hem, denk ik dan, als schrijver van dit verhaal, het vliegje op de muur van de opkamer van de voormalige boerderij van de oude boer, die dit gesprek tussen Hannes en Paulien nu in het kort probeert samen te vatten.

Een ingezonden brief aan het plaatselijke weekblad is snel geschreven, wordt de volgende dag al geplaatst en daarna direct overgenomen door de provinciale krant en vrijwel onmiddellijk door landelijke tv stations opgepikt.

Uitnodigingen volgen al vlug. Paulien en Hannes worden, van de ene hotte praatjesshow van hem, naar die andere talkshow van haar, via Hilversum naar Amsterdam en dan weer terug in een taxi naar het Gooi en daarna opnieuw naar een hoofdstedelijke studio, gesleept.

Hannes is diep onder de indruk van de opnamestudio's. Hij laat Paulien vrijwel alleen het woord doen bij de interviews. Nou ja, vrijwel dan. Hij beperkt zich tot een gestameld: ''Iedereen mag komen, tenminste, alle vrouwen die met een boer uit willen. Jullie kunnen je melden. Een foto is niet nodig, maar wel lief.''

Een week later rijdt de auto van de postbode het erf op. Hij brengt niet, zoals gebruikelijk, een of twee brieven voor Dolf, Paulien of de kinderen, maar zeult een postzak uit de wagen en belt aan bij Hannes.

''Goedemorgen Hannes, ik heb wat post voor je. Is dat allemaal door je tv-optreden?''

Hannes haalt zijn schouders op. ''Dat zal dan wel, beste man. Maar dat weet ik natuurlijk pas nadat ik ze gelezen heb.''

Als Hannes de deur bijna achter zich dicht wil trekken, steekt Paulien haar hoofd over de onderkant van de dubbele deur. ''Hoihoi buurman.''

Hij wijst haar op de zak met post en noodt haar binnen. Om samen alle brieven en kaartjes te gaan lezen. Het zijn er bijna tweeduizend. Nou ja, 1704 om precies te zijn. Waarvan vijfenzeventig van bedrijven die aanbieden de catering voor het feest te doen. Gratis, vermits ze een vermelding in de landelijke pers krijgen.

Paulien en Hannes begeven zich naar 'café de Bonte Koe' om het bovenzaaltje voor het feest te boeken. En dan meteen door naar de plaatselijke Primera, de gemakswinkel een deur verder, om kaartjes, postzegels en een pak printpapier te gaan kopen.

Het kost Paulien en Hannes een dag om elk kaartje van de tekst 'leuk dat je komt...,' te voorzien. Paulien stelt een begeleidende standaardbrief op en voegt daar de namen van de genodigden aan toe. Daarna is het nog slechts een kwestie van een paar uur om de enveloppen te schrijven. Nou ja, al met al toch nog bijna drie dagen dan.

De dag van het grote feest breekt aan. De afgelopen dagen zijn hectisch geweest. Een goed feest vergt immers veel voorbereiding. Nou ja, van bijna iedereen dan. Hannes heeft zoveel mogelijk uit handen gegeven. Hij heeft een zorgvuldige keuze gemaakt uit zijn drie, volgens hem best nog wel passende, pakken en dat uiteindelijk, op dringend advies van Paulien, toch nog maar naar de stomerij gebracht.

Paulien komt hem ophalen om naar de feestzaal te gaan. In zijn bijna nette pak en na het bezoek aan de kapper zou je Hannes niet ouder dan 70 schatten. Nou ja, amper.

Het kost Paulien veel moeite om een plekje voor haar PC Hooft-tractor te vinden. De parkeerplaats van 'de Bonte Koe' is vol, ook de belendende straten staan vol met auto's. Ze zet Hannes voor de deur van de feestzaal af. Aan de overkant stopt juist een lijnbus die een kudde vrouwen, gehuld in Miss Etam-rokken en nauw sluitende jurkjes van de H&M, aanvoert.

Hannes kijkt met open mond zijn ogen uit naar al dat natuurschoon.

De stemming in de zaal zit er al goed in. Hannes wordt bij binnenkomst toegezongen, meegenomen in een polonaise en overladen met cadeaus.

In eerste instantie geniet Hannes heel erg van zijn Stamboek X-feest, maar voelt zich allengs minder geanimeerd, omdat de vrouwen steeds meer aan tafeltjes met elkaar beginnen te praten en minder aandacht aan het mannelijk chauvinistische feestvarken, op de fraai versierde stoel in het midden van de zaal, besteden.

Hannes haalt in gedachten al zijn oude koeien terug uit de tijdsloot. Hij heeft nooit kippen gehad en weet nu waarom.

Voortijdig het feest verlaten is geen optie. Het fuifbeest moet immers van de partij blijven. De ex-boer besluit dat het misschien toch maar het beste is deze bezoeking tot het einde uit te zitten en mijmert voort. ''Ach, was ik maar een lekker hapje, dan zouden de party-animals die mij hier omcirkelen ook mij met graagte consumeren.''

Rond 5 uur vertrekken de eerste vrouwen. Een half uur later is iedereen weg. Nou ja, op Paulien en Hannes na dan.

Paulien vraagt hoe hij het heeft gevonden. Hannes weet niet precies wat er door hem heen gaat.

''Wat zal ik zeggen. Het was leuk om naar die vrouwen te kijken, maar voortaan doe ik dat wel op de tv. Ik wil naar huis, de piepers opzetten. Dit was de laatste keer dat ik mijn verjaardag gevierd heb. Vanaf nu ben ik een ex-boer zoekt geen vrouw meer.''

Paulien heeft nog even de neiging om ''Ga toch koken, man!'' te brullen, maar dat is haar toch te cru.

''Kom, Hannes, we gaan naar huis. Je komt bij ons eten. Boerenkool. Met voor jou een extra groot stuk worst.'' 

 

 Terug naar de thuispagina