Geschreven
naar aanleiding van de boekpresentatie van 'Een van ons' van
Christine Otten.
Lieve Katrien,
Wat heb je een geweldig boek
geschreven. Dat over gedetineerden. Je beweerde dat het fictief is.
Ja, maar het is zooo authentiek en
herkenbaar.
Nou heb ik zelf nooit heel erg lang
'achter de deur' gezeten. In de tijd dat ik crack gebruikte wel een
paar keer voor boetes. Wegens openbaar gebruik, wildplassen, niet in
het bezit zijn en kunnen tonen van een identiteitsbewijs. Dat soort
dingen.
Voordat ze je naar de Bijlmerbajes
brachten, zat je dan soms een paar uur tot twee dagen op het
hoofdbureau.
Heb er ook eens een weekend gezeten,
omdat ik een onbeheerd achtergelaten rugtas, die al uren op De Munt
stond niet meteen naar 'Gevonden Voorwerpen' had gebracht. Ik moest
zo nodig eerst even kijken of er nog geld of zo in zat. Werd
tweehonderd meter verderop klemgereden door een motoragent die me
vroeg of het mijn tas was. Ik gaf het verkeerde antwoord. ''Ja
hoor!'' Op de volgende vraag: ''Kunt u dan omschrijven wat er in de
tas zit?'' had ik geen repliek. Erg stom!
Uiteindelijk werd geconstateerd dat de
rugtas een paar dagen eerder door een andere onverlaat bij een party
was gestolen. Mijn medeneming van het gevonden voorwerp was ook niet
erg fraai. Maar dit feit werd geseponeerd. Ik kwam goed weg.
Heb dus ook wel eens een paar dagen en
een midweek in de Penitentiaire Inrichting Amsterdam Over-Amstel
doorgebracht. Later nog eens 11 dagen. In het weekend dat de
realitysoap van de familie Ozzy Osbourne op MTV integraal werd
herhaald. Leuk! Had nooit eerder de tijd gevonden om die serie te
bekijken. Je kreeg er te eten en twee sigaretten bij het verlaten van
de lift als je gelucht werd. Drie maal daags. De tijd verliep trager
dan buiten. Je was blij dat je weer weg mocht.
De laatste keer dat ik werd
aangehouden, kwam mijn zwager mijn boetes op bureau Lijnbaansgracht
betalen. Het betekende voor mij het begin van het eind van een leven
als harddrugsverslaafde. Nu bijna 12 jaar geleden.
Die voordracht van Kenneth Herdigein
was echt geweldig! En ben het met Willem Anker volkomen eens dat er
voor levenslang gestraften altijd hoop op vrijlating moet zijn.
Getoetst door een onafhankelijke rechter met gedegen juridische
kennis. Niet door een minister die tevens politicus is en naar de
pijpen van de publieke opinie moet dansen, omdat de volgende
verkiezingen altijd weer snel voor de deur staan.
En zeker geen door een niet
democratisch gekozen majesteit verleende gunst, omdat hij of zij
aftreedt of toevallig een kroonjaar qua het swaffelen van de scepter
te vieren heeft.
In dit kader herinner ik me een
anekdote over Koningin Juliana. Zij wilde ter gelegenheid van haar
zeventigste verjaardag en aanstaande abdicatie een aantal gevangenen
gratie laten verlenen. De toenmalige minister van Binnenlandse Zaken,
Hans Wiegel, vond dit een minder goed idee. Hij stelde voor alle
gevangenen een taart te geven met het opschrift: ''Nog vele jaren!''
Tssss...
Kenneth Herdigein, Willem Anker,
Monique Schippers, Khalil, Chris Keulemans en Tina Krikke &
Serena van der Gaast & King Westinga ontzettend bedankt voor een
geweldige avond!
En Katrien ... om aan zo'n
schrijfworkshop als jij in 'Een van ons' beschrijft te mogen
deelnemen, zou je toch bijna een misdaad begaan.
Met een warme groet,
George
